Küçücük bi yeri kırılmış diye,
at gitsin dedi
Takılmaz dedi
Ondan bişey olmaz artık dedi
Ugraşma onla dedi
Elini keser dedi.
Dedi dedi.
Ses tonu içimi dondurdu
Küçücük bi yeri kırılmış diye.
Atmadım, biraz döndürdüm takıldı yerine yeniden.
Çok basit oldu. 1 dk önceki konuşmada olumsuz, imkansız ve kötü hissettiren şey sadece 1dk da çözüldü.
Bu bildiğim bi yerden geldiği için takmayı denedim.
Ama
bugune kadar
Atılmamak için, işe yaramaz olmamak için kendimi kabul ettirmek için ne kadar cok koştuğumu ne cok yorulduğumu ne kadar çok çalıştığımı farkettim. Ve bu bilmediğim bi yerdendi. Başka türlüsü nasıl olur bilmiyorum... Eksiklerimle durursam nasıl kabul edilirim bilmiyorum.
İyiler, çünkü iyi olmazlarsa kabul edilmeyebilirler.
Yani Bazen sadece hayatta kalmak için iyi olursun.
Asıl senden çıkıp başka bir yerde iyi olursun, bu iyilik doğal bir iyilik değil. Bu iyilik iyi değil.
Bu iyiliğin iyi olmadığını anladığında asıl sen artık bulanıklaşmış, görünmez olmuşsa, bir ömrü onu bulmak için harcayabilirsin. Ya da kıpırdamazsam belki de arafta oldugum belli olmaz deyip oldugun yerde öyle duruverirsin.
Mükemmel olma stresiyle en ufak bir şeyi bile eline ayagına dolarsın.
İnsan eksik yanlarını, 'kötü' yönlerini itiraf etmeli kendine, kabul etmeli, çünkü kabul ederse bi şansı olur
Bi anı.
Önemsiz bi anı.
Bi kaç saat önce kısa bi araba seyahati.
Gelecek için bi anı.
Yanımda iki kişi daha var.
İkisi de olgun, güzel, eğitimli kızlar.
Bi yere kadar ben bırakacağım, sonrasında birinin erkek arkadaşı alacak.
Ama neden ben, bu seyahat esnasında, onlardan farkımın ne olduğunu düşünüyorum ki?
Zaman herkes için başka akar falan. Evet. Tamam.
Ama neden onlar, ekstra çaba harcamadan, sevimlilik yapmaya uğraşmadan, sakin sakin dururlarken bile onları seven birileri var.
Maşallah sevilmelerine bir lafım yok ama, başkaları için sıradan olan bişey benim için neden değil?
Bu kıskançlık mı?
Hayır yalnızca bu duyguya indirgenemez.
Daha derin ve yaralayıcı bişey.
Öfkelendirici belki.
Teselli istemiyorum, teselli de veremez kimse zaten.
Hiç bişey istemiyorum.
Tüm bu sakladığım duyguların arasından hangisini göstermeyelim savaşına girerken içten içe, halının altında birikip dag olanları görmezden gelebilirim. Hepsine arkamı dönüp yüzleşmeden, ben olarak degil de hayata başkasının uzantısı olarak devam edebilirim. İki ayagım vardır ama kıpırdayamam, elim vardır ama tutamam.. Benim gibi tutamayanları görüp sinir krizi geçirir onlara kusabilirim nefretimi ama kendime dönüp de asla kızdığım sensin diyemem. Bi yere gidemem dedim ya Zaten nereye gideceğimin ve neyi tutacağımın kararını veremem ki, tedirgin ve köşede yaşarım, kimseye guvenemem.. Bunları yazarım söyleyemem, kızarım bagıramam, üzülürüm ama küsemem, kırılırım ama uyaramam. Bu ikilikler arasında savrulur gider, doğru yolu bulamam. İteklemek mi gerekir yoksa sarıp sarmalamak mı, bunları yenmek için... bilemem... zıt uçlar kafamda yanyana durur, ayırt edemem. Ben kıvrılıp yatarım, hayata karışamam, kibrimi yenemem. Bazen yazar düşünür. Sonra unutur giderim. Farkedemem. Ben ben değil de Bi başkası oldugumu cogu zaman Farkedemem. Kendimi bulamam
Ben bu dünyaya bunun için gelmişim.
Hiç geçmeyecek, artık eminim.
Mutlu olmak için aşırı çaba gösterip, sonra en dipteki karanlıklara gömüleceğim.
Bu döngü beni yordu.
Neden yaşıyorum?
Sorgulamayıp yalnızca bugünü yaşamak isterken bile,
Basit bir olayda bile tepetaklak oluyorum.
Artık bu ruhsal sıkıntılardan, gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten gerçekten çok çok çok çok yoruldum.
Şifa🤲🏿
Nedenağladımnedengüldüm?Nedenbigünanlattıklarımlaeğlenebilecekinsanlaracımıanlattım?Nedendeğersizhissettirenlerlekaldım?Nedendeğersizim?Nedenherkeseiyilikyapmakiçinuğraştım?Nedençabalamadanmutluolamadım?Nedensadecebenolduğumiçin,eğlencelideğilkendekaranlığımladasevmedikimsebeni?Nedenkalbimızdırapdolu?Nedenbitmiyor?Nedenherkesçıkarıpeşinde?Nedenistemediğiminsanlarkalbimde?
İçimde yuvarlanıp duran çok boyutlu da kelimeler iki boyutlu gibi
Konuşsam nerden tutacagımı bilemem
Yuvarlanıp duruyor Bi taş gibi
Bazen gelip kalbimin orta yerinde oturuyor
Bazen O gelip iteliyor kenara, bazen de beraber oturup orta yere koyuyoruz. Bakıyoruz, bakıyoruz..
Hayat dedikleri bu heralde.
Beni böyle yollarda yürüten,
Anlamsız yerlerde öylesine etrafı seyrettiren,
Durup dururken göz yaşlarımın akmasına neden olan,
Sevdiklerimin gözümün içine bakmasına yol açan, beni güçlendirmek için umutlu cümleler aratan
Duygular.
Seni hiç mi etkilemedi?
Bu duygulara yalnızca ben sahip olduğum için olabilir.
Kafamda dönüp duran o soruyu kalabalık bir ortamda yine sordum.
“Birini sevmek elimizde midir?”
Birisi çok keskin:
“Tabi ki” dedi.
“Birini sevmemek için bir sürü neden bulabilirsin ki istersen.”dedi.
Öyle değil.
Nedenleri sıralasan da.
Kendini ikna etmeye çalışsan da.
“Yıpranırdım muhtemelen” desen de.
Kalbin ağırlaşır ve ağrımaya devam eder.
Şimdi de yıpranıyorum.
Keşke geçmişe dönebilsem.
Geçenlerde bahsettiğim arkadaşım ayrıldığını söyledi, bitti dedi.
Desteğini hissetmiyorum tepkisine; daha ne yapabilirim ki?diyen çocukla bitmiş.
Nası hissediyorsun, dediğimizde; kötü değil öyle içim dedi. Rahatlamış gibi ya da soğumuş gibi, bilmiyorum.
O son cümleyi etmeyecekti, dedi. Galiba kırıcı konuşmuş.
Tabi içsel durumunu bilemeyiz, kaç ay karşılıklı emek verilmiş falan ama, bayaa da soğuk duruyordu. O kaybetti, dedi.
Birini sevmek, böyle bişey mi?
Ben başaramazdım
Ben başaramadım.
Böyle düşünmeyi.
Birini sevmek, onun sana söylediği sözlerle mi ilgili?
Kırıcı olursa sevmeyip, -yalandan dahi olsa- tatlı tatlı konuşursa sever misin?
Halbuki sevmek, benim hissettiklerimle ilgili değil mi?
Birini kalbine alınca, o ne yaparsa yapsın artık iş bitmiş değil midir?
Elimizde midir?
Neden bunları düşünüyorum?
Yine
Yine
Yine.
Neden yalnız olduğumu düşünüyorum?
Neden
Yalnızım.
Oldugun yerde kalıverıyorsun bazen
Bu yer ne basladıgın yer ne de bitireceğin yer,
Ne tuttuğun ne de bıraktığın Bi yer
Burası durduğun yer.
Bazen isteyerek durduğun bazen de durmak zorunda oldugun.
Bazen çok da takılmamak lazım,
duruyorsun işte.
Bazen kaçmak istememek
Bazen içine bagırmak
Bazen dolu dolu gulmek
Bazen kızmak, ateş gibi.
Ama durmak.
Buranın ruzgarına mı alışmak acaba bu? Yada ruzgarın yanında eserken getirdiği mis kokular mı durduran.
biliyorsun başka ruzgarlar da var
Hatta fırtınalar.
Bilmem, önemli mi?
Gerçekten sebep, tek ve yek olarak bir sebep, sonucu tanımlar mı
Birsürü şey bir araya gelmiş
kimi bütün kimi teget geçmiş kimi kesişmiş de sonucu oluşturmuştur sanki,
Bir cümleyi öyle kolay toparlayamıyorum.
Yapanlara şaşırıyorum.
Mesela, Grip ilacı kullandıktan sonra ilaçtan dolayı geçti diyemem,
Belki kullanmasam da geçecekti, belki yeşil çay içtiğim için geçti, belki mutlu oldugum için, belki ilaç içtiğim belki de dinlendiğim için. Bilemiyorum belki hepsi. Yada bikaçı
Hayatta hiç birşeyi siyah yada beyazla tarif edemiyorum.
"İyi biri ama böyle
Kötü biri ama şöyle."
İşte
sanki dünya dönüyor
Ben duruyorum. Ne anlıyorum ne anlamıyorum.
Birlikte seyahat ettiğim biri.
Daha önce bi defa görmüştüm fakat şimdi ilk kez muhabbet ettik.
Çok iyi bi yerde mühendis. Aynı sene doğmuşuz. Güzel, boyu uzun, sevimli, dışa dönük, aktif, sohbeti iyi ve çok kibar. Maşallah Allah daim etsin, her şeyi tamam.
Önce biraz konuştuk.
‘Herkesin imtihanı başka’ gibi klişe sayılabilecek replikler döndü öylesine, cümle arasında.
Sonra efkarlı müzikleri sevmesinin nedeni soruldu.
Önceleri de muhabbeti dönmüştü, gülüp geçmiştik.
Yine dediler, hadi anlat aşk acısı mı, gülümsedik hepimiz.
Sonra dedi ki,
Söylesem inanmazsınız.
Boşanıyorum.
Gözleri doldu o an.
Arabanın içi sus pus oldu.
Yanında oturuyordum.
Sadece elimi omzuna koyabildim bi anlığına.
Başını cama çevirdi sonra.
Elleriyle gözlerini sildiğini gördüm.
Henüz 28 yaşında.
İyi bi yerde mühendis, güzel, dışa dönük.
Her şeyi tamam.
Herkesin imtihanı başka, evet.
Önümde duran, el ele tutuşmuş anne ile kıza baktım.
Kitap önümdeydi ama okumuyordum, onları düşünüyordum.
Dedim ki içimden, bu da güzel bi mutluluk, evet.
Fakat şu dünyadan; hiç böylesine bağlar kurmadan, birilerine karışmadan, sorumluluk almadan, onların hayatını, sorunlarını düşünmeden ayrılmak da güzel olabilir.
Bağ kurmak, zor.
Hem gönül bağı kurduğun herkesten sorumlusun neticede, değil mi?
Kitabı okuyor gibi yapıyordum ama çok sıkıcıydı.
Böyle gereksiz düşüncelere dalmama neden oldu, yine kafamı bişeylerle dolduramadım.
Biz hayatı kıyıdan yaşayan, çok yükselip alçalmadan rutinden devam etmeye alışkın, buna adeta bagımlı, uçlarda gitmeye cesaret edemeyen insanlarız.
Biz, sözüm ona düşünceli olmak adına her yeri kırıp dökebilen insanlarız. Sürekli yanlış karar verip çaresizliğimiz konusunda kendimizi çok güzel ikna eden insanlarız. Biz dışarıya öyle içeriye böyle insanlarız.
Biz kendinden emin ama elleri titreyen insanlarız...
Biz ne istediğini bilmeyen, kendini dinlemekten bir haber, mutlu ya da mutsuz olduğu anlar arasındaki farkı bile sünger gibi içine çekip hep aynı çizgide olan insanlarız. Biz kıpırdamaktan ödü kopan insanlarız.
İşte Biz böyle hayatın kıyısından ölüp gideceğiz.
Biz ne yaşamaya ne de ölmeye cesaret edemeden öylece ölüp gideceğiz. Biz diyorum,
Ben ve içimdeki siz
Gerçekten üzgün olduğunda nası göründüğünü biliyorum.
Böyle..
Gözlerinden okunuyor.
Yalan söylememek için cümle kurmuyorsun.
Sözcükler dilinin ucunda gibi oluyor, sadece bişeyler düşünerek bakıyorsun.
Gerçekten hissetmediğin şeyleri sırf teselli olsun diye söylemiyor oluşun rahatlatıcı
Ve sen de biliyorsun
Gerçekten ne hissettiğimi.
Evet, büyütülecek bi mesele değildi belki.
Çok kısa bi zaman, herkese edilebilir bi kaç şatafatlı cümle.
Cidden hissedilmeden, öylesine söylenmiş.
Dışardan bu duruma sinir olur, "Nası ya nası böyle bişey olur, böyle şeyleri nası sevmeden söyleyebilir? O beni istemiyorsa ben onu çarpı 2 istemiyorum" derdim.
Neden beni buldu ki.
Neden öylesine birini değil, ilk kez böyle bişey yaşayan.
Herşeyi çokça düşünen beni buldu ki.
Nasıl devam edeceğim?
Garip bı yer burası,
Evren, yıldızlaar,
gezegenlerin üzerindeki taşlardan
okyanusun enn dibini,
o göremediğimiz gidemedigimiz kadar dibini,
basınçlı soğuk yerini,
en yukarıdaki ve en aşağıdaki soğuk karanlıkları düşününce,
küçülüyoruz küçülüyoruz,
kayboluyoruz sanki..
okadar kucuguz ki burada
ama tüm bu maddi dünyayla beraber bir de duygular var,
hiç görmeden
bazen içinde boguldugumuz
sanki tüm dünyamizi sarsan,
hisler var,
güneş, yıldızlar, ay, denizler, okyanuslar, topraklarin ötesinde kendi kurduğumuz
hissel simülasyonlarda yaşıyoruz bı yandan,
kimsenin ki aynı değil.
Diyorum ya garip bı yerdeyiz.
Nerde olduğumuzu bile tam bilip tanımlayamiyoruz.
dünya bizim etrafmizda da dönüyor gibi, dönmüyor ama, garip bı yerde bir garip kalmışız,
neler olacağını bekliyoruz.
Babama yaslandım,
Zorlanıyorum bugünlerde dedim. Gözlerimden yaşlar aktı.
Ama o görmedi, herhalde.
Belki de hissetti, bilmiyorum.
Karşımda annemin de gözleri dolmuştu.
Bunu size yaptığım için özür dilerim.
Böyle olduğunda daha da çok üzülüyorum.
İş konusunda mı? Hayat mı dedi.
Öyle işte, her şey diyebildim.
Zorlanacak ne var, sağlığımız yerinde, şükür dedi.
Kendinden güç durumdaki insanlara bak, dedi.
Babam ağlamadı ama, o da üzülüyor biliyorum.
Güçleneceğim, dedim.
Güçlenmeliyim.
Böyle yaşayamam.
Böyle üzülmelerine neden olamam.
Yanımda olduğunu hissetmiyorum demiş kız.
8 ay geçmiş bişeylere başlayalı.
Ben senin için daha ne yapabilirim? demiş çocuk.
Durumu yorumlayan diğer kişi:
Burada, “Bunu sana nasıl hissettirebilirim?” diye de sorabilirdi, dedi.
Doğru, öyle de sorabilirdi.
Burada kendimi düşündüm.
Muhtemelen O da ilk cümleyi kurardı.
Bu benim için bir mesaj mı?
Bugün, ölü birinin, "yaşarken büyük acı çekip içine attığı o şey" ne olabilir diye düşündüm.
İnsan öldükten sonra uzun bı süre bu dünyada kalıyor, ölüp silinmiyor, herbir parçası birilerinin içinde yaşamaya devam ediyor
Bazen gülerken görüyorsun, bazen burnunu kaldırarak istemediği bir şeyi söylediğinde, bazen arkasına doğru dönerken.
Ve öyle bir zaman geliyor ki, yıllar geçiyor.. o kişinin bir zamanda var olduğunu dahi bilmeyen kişiler onunla beraber yaşamaya çalışıyorlar, onun ismini bile duymamisken o kişiyi görüp konuşuyorlar.
O kişinin bir parçasıyla.
O kişinin " arkasına dönüşü, gülüşü, bazen burnunu kaldırarak istemediği bir şeyi söylemesiyle , bazen kavgasi bazen dovusuyle birlikte yaşıyorlar"
Bunların hiç birinin bir anlamı yok, şimdi kollarım kaşınıyor. Ruh insanı ele geçirebiliyor. Ruh bedeni durtebiliyor.bum dum nam. Şarkı söylersek unutulur, birlikte koro halinde söylersek herşey geçer,
koro başka bir şey,
sanki bir anda herkes tek yürek oluyor gibi, öyle güzel bir his. Dans da öyle.
İkili yada çoklu ilişkide mükemmel uyumun dersi dans.
Ama işte benim sesim kötü, ritim hiç tutamam. Ama bu hayatı yaşamayı becerenleri alkışlarım.
Korodakileriiiiiğ,
birlikte dans edenleriiiiğğ,
ayakta alkışlarım
-Üstünden çok zaman geçti tabi bunların-
Zaman gerçekten de geçmiş gibi hissediyorum artık, iyiden iyiye.
Başkalaşan hayatlarda, farklı yollarda yürüyoruz gibi hissediyorum.
Bu sitem değil, bazı şeyler olması gerektiği gibi ilerlemeli.
Hala bir araya gelmenin hayalini kuruyorum. Ya da insanlar sizlere karşı hassasiyetimi görünce farklı olduğunuzu anlıyor mesela.
Fakat şöyle bi dönüp kendi hayatıma baktığımda,
Evet; büyüdüğümü, değiştiğimi, -o şarkıdaki gibi- çokça heyecanımı kaybettiğimi hissediyorum.
Günü kurtarmak için mi yaşıyorum? Hedefim ne? Öylesine mi yaşıyorum?
Ne yapıyorum? Nasılım?
Bilemiyorum.
Sanki yarım kalmış gibiyim.
Hevessizlik de değil bu, modum iyiyken keyifle geçer zamanım.
Ama geçer gider.
Her şey gelip geçiyor.
-Üstünden çok zaman geçecek tabi bunların-
Gelecekteki kendime bir not:
Umarım, mutlusundur.
Çünkü şuandaki kendim için
Üzgün hissediyorum.
ağlamanın yetmediği bir yerdeyim
ağlamanın gülmenin unutmanın hatırlamanın
bir insanın gelmemesi gereken bir yerdeyim
gelmemesi bulmaması bir saniye bile kalmaması
ıssız bir yer burası
sessiz
endişeyle çevrili duvarları
hüzün yapraklı ağaçları var
kurumuş bir çiçek burada umut
yeşermiyor
keder bulutundan inip
yağmur oluyor toprağa
her şeyi unuttum artık ben
nasıl çıkılırdı yola?
varılacak yer neresiydi?
dost kimdi neredeydi?
havada kalmış bu el
neye uzanmıştı, niçin tutulmamıştı?
nereye bakıyor gözlerim
neden suskun dilim
kime dargın yüreğim
bilmiyorum
Doğduramadım güneşi yüreğime
öyle uğultulu ki burada rüzgar, öyle savurgan
zannederim ondan
uçamadı kuşlar içimden
uçup da bulamadı göğünü
şimdi sen; kalbinin derinlikleri
dik durdun, dimdik
koca bir dağ gibi
ben şahit
geçtiğin yollar şahit
paslanmış bu merdiven bile şahit
ama olmadı
kaçamadık bu yağmurdan
kaçıp da kurtulamadık
şimdi sen ve kalbinin derinlikleri…
Bazı şeyler çözümsüz.
Bu cümle buraya daha önce yazılmış mıydı?
Bi şekilde tanıdık geliyor.
Böyle günlerde, bi mucizenin gerçekleşip;
Dünyanın aydınlık, mutlu ve umut verici görünmesini sağlamak güzel olurdu.
En azından bi süreliğine öyle olsun isterdim, şimdi senin için.
Dramatik bi seyler açıp seyretsen..
Üzüntülü bi müzik dinlesen..
Sonra biraz gözyaşı döksen.
Ne söylüyorum,
Bunlar daha kötü hissettirir değil mi?
Hem böyle zamanlarda gözyaşı için mutsuz bi filme de gerek yok, biliyorum.
Sahip olduğun iyi şeylerden bahsetsem..
Bi açıdan şükürsüzlükle mi itham etmiş olurum?
Bu düşünce de seni daha kötü hissettirir.
Biliyorum.
Böyle zamanlarda;
Herkes yabancı,
Her şey anlamsız,
ve
Her cümle gereksiz.
Sanırım bunu değiştirmeyi ne kadar istesem de çarem yok...
Yalnızca çabucak gerçekten gülümsemeni isterdim.
Katıksızca.
Çok sıkıldım.
Konuşmaktan, dinlemekten
Çizmekten, silmekten
Yorulmaktan, tüm haftasonu uyuşmuş yatmaktan
Pazartesiden, Cumadan ya da Pazardan
Sorumluluklardan
Düşünmekten
Yemekten
Kurmaktan
Pişmanlıktan
Yalnızlıktan
Çabalamaktan
Enerjik olmaya çalışmaktan
Mutsuzluktan
Umut etmekten
Beklentilerden
Tekrarlanan bu aynı şeylerden
Her şeyden.
Her şeyden.
Bişeyler için yeniden heyecanlanacağım günler gelecek mi acaba?
Herhangi bi şey için.
Yaşamak istememe neden olacak herhangi bi şey için.
“Sen sensin.
Senin kendi hayatın var.
Sen ailenin kızısın ve bazı insanlar arkadaşların.
Hayatının ilerleyen dönemlerinde anne olacaksın.
Hayatın boyunca pek çok rolün olacak.
Ama işte en önemli şey,
Sen kendine aitsin.
Hayatının geri kalanını birinin kızı olarak yaşamamalısın.
Hayatını yaşaman gerekiyor.”
‘Derler ki hep yanımızda taşıdığımız bir mücevher kutusu vardır.
İçinde her zaman mücevher bulunmaz.
Bazen sahilde bulduğun bir taştır.
Bazen de deniz kabuğu.
Ya da okul üniformanın bir düğmesi.
Herhangi bir anı olabilir...
Öyle ışıl ışıl bir anıdır ki
Sadece senin açacağın bir mücevher kutusuna koyarsın.
Bir daha hiç yaşayamayacağın önemli anları
Böyle saklarsın kendi içinde.
Böyle bir şey işte.’
