Önümde duran, el ele tutuşmuş anne ile kıza baktım. 

Kitap önümdeydi ama okumuyordum, onları düşünüyordum.

Dedim ki içimden, bu da güzel bi mutluluk, evet.

Fakat şu dünyadan; hiç böylesine bağlar kurmadan, birilerine karışmadan, sorumluluk almadan, onların hayatını, sorunlarını düşünmeden ayrılmak da güzel olabilir. 

Bağ kurmak, zor.

Hem gönül bağı kurduğun herkesten sorumlusun neticede, değil mi?

Kitabı okuyor gibi yapıyordum ama çok sıkıcıydı.

Böyle gereksiz düşüncelere dalmama neden oldu, yine kafamı bişeylerle dolduramadım.