Bu gece buuzzz gibi 

“ Sevdiğini söylediğin an aşkın bitti.

Seninki bittiği an benim aşkım başladı.”

 Söylediklerimin doğruluğuna inanmak istiyordu gözleri.

Doğrular yanlışlar şaşmış, kaybolmuş. 

Biraz kendiyle gurur duyması için gerçekten de öyle gördüğüm yönleri vurguladım. Küçük noktalara Vurgu yapmak rol değil ki.

Bazen çok şeye kızsam da seni seviyorum. Sevdiğim her noktan da tutunmaya değer. Her birini sımsıkı tutarım, sen de tut. İnsanın tutmaya da tutunmaya da çok ihtiyacı var 

O gün 3 kişi sohbet ederken.

2. Kişinin 3. Kişiye sinir olma nedenini biliyordum.

Bu hissi biliyorum.

Hiçbirimizin içinde soru işareti kalmasın hissi. 

O da kendini inandırmışken, 2. Kişinin de katıksızca inanması, öyle hissetmesi isteği.

Hepimizin içine sinsin isteği, soru işareti kalmasın dileği. 

Hepimiz ferahlıkla tamam dersek, kendi içimiz de tamamen okey olabilir böylelikle hissi. 

Eğer birimiz bunun zıttı bişey söylerse, ona kızarız. Bizim de içimize sinmez çünkü. 

Çünkü gerçekten iyi olsun isteriz.

Asıl şaşırtıcı olan, tüm bunların 1. Kişinin hayatıyla ilgili olmasıydı hatta. 

Bu hissi biliyorum.

Çok şükür. 

“Sinir oluyorum, tiki fotoymuş! Düz foto nesi tiki!”

:)

“O zamana kadar sırma saçlı ol.”

Benim saçlarımı bile benden çok düşündüğünüz için.

Teşekkür ederim

 Az insanın başına gelir

Tüm kalbiyle, tümm kalbini kucaklayan dostlar

Siz benim şansımsınız

Artık gitmene izin vereceğim. 

Tüm yollar senin.

 Bu aralar sık sık içimde tekrarladığım bişey:

"Ne verirsen elinnen o gelir seninnen"

Çok güzel 

 Aslına bakarsan hiç tanımadığım kişiler, garip, sıcak hissediyorum. Sevdiğim birinin sevdikleri 

O gözüm doldu dedi, ben bi saat ağladım.

Uykusuzluk insanı kalben de hassaslaştırıyor galiba

"Ablayla yapılan kahvaltı çok güzel olur tabi"

Yüzündeki çocuk sevincine mi yoksa tavrındaki yetişkin olgunluğuna mı hayranım

Bugün Aralık’ın ilk günü.

Kalpli bi kolye taktım.

Uyuyamayıp bayıldığım, sabahında uyanamadan sürdüğüm günlere geri döndüm 

"Şu olabilir ya" dedi, "hiç bişeye benzemese de gelsem mi" deyince 

Günlerdir zor da olsa düzene soktuğum 12de yatma kararımı bozduracak yeterli bir sebep.

seviyoruz.com

Dün öyle aradığında.

Öylesine.

Ekranda adını gördüğümde.

Aniden.

Sesini duyunca birden.

Kısılmış sesini.

Özlediğim sesini.

Uzaklardan, eskilerden geliyormuş gibi oldu. 

Bi yerlerde yaşıyor, ben de yaşıyorum gibi oldu. 

Sonra bildiğim gibi,  söylediğim şeye “yalan” diye espirini patlattın yine :) 

Dün öyle sesini duyduğumda.

Hayatım için önemli birinin sesini duyduğumda.

Kapatmak istemedim. 

O an için çevrem, yaptığım şey önemli olmadı.

Zaten hiçbir önemi yok, biliyorsun.

Neşeli ya da donuk ya da sinirli ya da üzgün ya da mutlu ol

Hiçbirinin önemi yok.

Biz hep buralardayız. 

Biliyorsun.

.

.

Daha sık arasana ulan!

 İlk kar

 “

Çünkü her gün aklımdasın. 

Her şekilde kalbimdesin.

Sadece bir kelime, bir bakış, bilmem gerek.

Rahat etmeyeceğim. 

Anlayana kadar. 

Nasıl hissettiğini anlayana kadar rahat etmeyeceğim. 

Hiçbir anlamı yok, bunun doğru olduğunu biliyorum. 

Biliyor muydun? 

Çoktan düşkün olduğumu.

Sana düşkün olduğumu. 

Senin dünyan bana ait olmayan bir yerde

Öyle de olsa, asla bırakmayacağım.

Çünkü her gün aklımdasın.

Her şekilde kalbimdesin.”

 'Anne anne sen dünyanın sen dünyanın çok güzelsin yumuşacık, sen dünyanın en güzel annesisin' 

 Öfkelendiğimde susamadım. 

 

"İslama sıkı sıkıya tutunmaktan daha zor bişey var mı bilmiyorum "

‘Soğuk bir akşamüstünde

Buldum sandım, başta yanlıştım, yanılmıştım.

Öyle güzel güldü bana 

Rüya sandım, inanmamıştım, uyanmıştım.’

Akmak istemeyen bi nehir..

Bi yerde tıkanıp kalıyor tüm cümleler. 

Hep duruyoruz bi yerde. 

Bi adım bile atamıyoruz. 

Tek bir adım bile atamıyoruz o an. 

Ben ne beni tanıyabiliyorum, ne seni. 

Tıkanıyor her şey. 

Neden?

‘En korktuğum şeylerden biri de istenmediğini farketmemektir. Onun için her ihtimale karşı sıklıkla kaçarım.’

Sıklıkla kaçarım. 

Korkuyorum çünkü.

Uçmak istemeyen bi kalbi uçurmaya zorlamak istemem. 

Elimde değil hiç bişey. 

‘Herşey olacağına varır’

 Evet. Bu sözlerin bende bi yansıması olmasaydı belki de etkilenmezdim.

Yine de çok etkilendiğimi söyleyemeyeceğim için mutluyum.
Ama bi kaç sefer duraksayıp düşünmeme sebep oldu.
bir kaç sefer uzağa dalmama.
Bikaç sefer sorgulamama.

Sözler agızdan öylesine çıkıvermez

 Seni de mi Allah yarattı?

-evet

Beni de mi?

-evet

Aoofrikayı da mığğğ?

Evet 

Afrikayığğ ameristanığğ hepsini Allah yarattı demi anne 

Bana bunu neden yapıyosun?

Bu belirsizlik durumu? 

Bi kelime arıyorum.

Aramızdaki iletişimi tanımlayacak bir kelime arıyorum. 

Yok. 

En başından beri, hiçbişey olamadık. 

Bu sürünceme.

Beni yıpratıyor.

Kestirip atsam da yıpranıyorum.

Öylece akışına bırakmalıyım. 

Bırakamıyorum.

Sanırım beklentiye giriyorum.

Asıl sorun bu belki. 

Bir tanım aramak. 

Beklentiye girmek. 

Umut etmek. 

Ama nasıl yön verebilirim ki başka türlü bu rüzgara? 

Ne yapacağımı bilmiyorum. 

Dün, sen büyüdüğünde, yanımda dünyayı sıfırdan öğrenmeye çalışan aşırı meraklı birinin olmasını çok özleyeceğimi hissettim. 

 Halbuki iyi biri olmaya karar vermiştim.

"Nerdesin sen sabahım

En yürekten dualarım

Biliyorum doğacaksın

Umudusun sen bahtımın

Ortasında kalbimin

Bir yer açtım senin için"

Bin kere kendime söyledim 

Bin kere söyledim 

Bin kere idrak ettim 

Bin kere olmaz dedim 

Bin kere yeter artık dedim 

Bin kere kendi içimde veda ettim

Bin kere değersiz hissettim

Bin kere bitti dedim 

Bin kere kabullendim 

Bin kere dönüp dolaşıp aynı yere geldim.

Bin kere

Bin kere

Bin birinci kez söylemeyeceğim. 

Hayatta en önemli şey nedir?

Şu hayatta en değerli şey..

En önemli olan, seni etkilemesi gereken şey nedir? 

Aile? Sağlık? Huzur? 

Hepsi? 

O günkü duruma, yaşa, ihtiyaçlara, kafa yapısına göre değişir mi o en önemli şey? 

Kendime ‘o kadar da önemli değil o kadar da önemli’ değil diyip duruyorum. 

Bu şekilde de hayatıma devam edebilirim. 

O kadar da önemli.

Bir kanadın kopmuşken nasıl yaşarsın ki? 

Huzurun yokken nasıl yaşarsın ki? 

‘Yürüyüp git, devam et’ 

Böyle söylemek ne kolay.

Edemiyorum. 

Yaşayamıyorum. 

Muhtemelen en önemli şeyi başka bişey olan biri için basit duruyordur.

 

Yoruyor mu?

Uykusu, oyunu, telaşesi değil de..
En çok kalbinde taşımak yoruyor heralde
Canı acıyacak diye her şeyden sakınırken,  bi anda düşüp kanayıvermesi dizlerinin,
dünyanın kötülüklerinden izole edip sonra da acaba kötülük mü yapıyorum diye düşünüp durmak yoruyo
Üzülürse bin kat üzülmek yoruyor
Ama lafın gelişi değil öyle. Bin, beşyüzbin kat.
Hem onu hayata hazırlamak hem de pamuklara sarıp sarmalamak, yanıbaşında saklamak istemek yoruyor
Hem tek başına yürüyebilmesi için çırpınıp durmak, hem de
hep ama hep elinden tutmak
Doğrular yanlışlar arasında,
Bide yere göğe sığmayan bi sevgi ile büyük bi koşturmacanın içinde bir o yana bi bu yana savrulup, gece uyuduğumda o gün cevapsız bıraktığım soruları, o gözünü kaçırmadan benim başka bi yere döndüğüm anları, velhasıl daha iyisini yapma fırsatını kaçırdığımı düşündüğüm o tüm anları her gece kovalamak yoruyor.

“Zor anılara tekrar tekrar gidip onların o yoğun etkisini temizleyebiliriz”

Zor anıları hatırlamak bile istemem.

Zor anılardan kaçarım. 

 19.08.2023

"Tercihen sivri kayanın tam köşesine çeneni çarpmışsın"

3,5 yaşında çenesini 10 gün önce patlatıp çenesinden 5-6tane iğne yiyen birinin, kurduğu bi oyun.

Çenemi tercihen sivri bi kayaya çarpmışım ve doktora gideceğim. Buradan sonra bana parmağıyla iğneler batırıyor ve  Dr deneyimini bilmem kaçıncı kez birlikte yaşıyoruz.

Oyun iyileştiriyor derler.

"Zor anılara tekrar tekrar gidip onların o yoğun etkisini temizleyebiliriz''i fabrika ayarlarında biliyormuşuz biz.biz, insanoğlu. Hani o travma dediklerimiz. 

O gün 3,5 yaşındaki çocuk 29 yaşımdaki bana yine yeni bişey öğretti

 Sonra döndüm bi baktım kendime.

Bulaşık yıkıyorum o ara tabi. Ev işleri vs yaparken insan müzik açmıyorsa uzun düşünecek vakitleri oluyor.

Anne olarak, arkadaş olarak, eş olarak bambaşka kişilerim sanki..Oğlum beni nasıl görüyor acaba, kuralcı? İşle mesgul? Modu sıkça düşen? Evde kalmayı seven? Pek de oyun oynamayan?ani bağıran? 

Geçen bana şey dedi, "keşke müşteri(n) olmasa, sadece anne üniversitesine gitseydin. "

Sadece anne ol diyor, Ne bileyim be çocuk, ne bileyim. Senin bal suratını yerim. Gözlerimi doldurma yaşayıp gidiyoruz işte.

İnsan çocuk yetiştirirken biraz şey oluyomuş,  hassas azcık

" Anneni babanı aslında tam anlamıyla tanımazsın" gibi bi cümle okudum geçenlerde.

"anne-baba kimlikleriyle tanırsın."

Bunu ilk kez teyzemden annemi dinleyince hissetmiştim.

"-annen orjinal bi kızdı", dedi. 

"O dönem bütün yaşıtları kazandıklarıyla çeyiz alırken, annen ilk maaşıyla fotograf makinesi almıştı."

Annemden kız diye bahsetti. Agacların tepesinde gezen Fotoğraf çekmeyi çok seven Bi kız.

 “Söyleyemediğin, yutkunamadığın şeylerden boğaz hastalıkları

Hazmedemediğin durumlardan mide rahatsızlıkları

Hayatın yükünü kaldıramadığında bel ağrıları olurmuş.” dedi.

Pek çok şeyin elimizde olmadığına kanaat getirdim. 

Artık

 Dönüp dönüp duvara çarpmalı bi çıkmazda

Sanki fikir için söylenenler diğer  bi duvara vurmaktan başka bi işe yaramıyor 

“Çoktan solmuş kalbim de çiçek açacak değil mi?

Hiçbir şey olmamış gibi.

Ne kadar koşarsam koşayım yerimde sayıyorum gibi geliyor.”

En sevdiğim günün 

En sevdiğim saatlerinde 

En sevdiğim yerde 

En sevdiğim melodileri dinleyerek

En sevdiğim şey olan gökyüzünde yıldızlara bakarak…

Şükür 

 Bu kötü gidişe bi son vermem gerekir.

‘Bu dünya bana yaslanacak bir dağ borçlu’

içimden bir kaç kez tekrarladım;

‘bu dünya bana yaslanacak bir dağ borçlu’

Bu kez yüksek bir sesle..

Hayır ! Basbayağı bağırarak.

Bu dünyaaaa

Banaaa

Yaslanacak

Bir 

Dağ 

Borçlu!!

 ‘yaşamak güç, sarsılmadan..’

gün boyu beynimde ara ara Bi flaş  gibi kendini gösterip giden, üzerinde duramadığım düşünceleri, şöyle hindi gibi bi oturup akıtmam gerekiyor. Yerli yersiz gerekli gereksiz.Ivır zıvır ne varsa.

Hepsini Bi tur kafamda döndürmeden asla uyuyamıyorum.
Döndürürken yuvarlanıp başka yerlere gidiyorlar, büyüyorlar oraya buraya kaçıyorlar. Ucunu bi yere ha bagladım ha baglayacağım derken bi bakıyorum saat 2.
Geceleri çizim yapmamın tek sebebi gündüz vaktimin olmaması değil, gece kendimi yorarak bayıltmaya çalışmam. Gün biterken ardım sıra kovalayan o koca yumaktan hızlıca sıyrılmanın güzel bi yolu bu. Bayılmak

 

Biz kadınlar biraz fazla büyütüyoruz şu duyguları
Neticede öyle ya da böyle yaşayıp gidiyoruz işte

 Dönüp dolaşıp kendimi o kara kutuda buluyorum.

Olmaması gerekir

Şimdi kendimi ve her şeyi olgun bi dinginlikle kabullenme evresindeyken olmaması gerekir 

Belki de hepsinden biraz. 

Kendimi anlayamamak ne zor.

 Eskiden küserdim

Ve hep adımları karşıdan beklerdim.
Şimdi beklemeye tahammülüm yok.
Donuk bi kabullenişle koşuyorum karşıya doğru.
Bu benim basıp gideceğimden korkan içimdeki dişi kuşun çırpınışları mı? 

yoksa büyüdüm mü? 

yoksa artık merkeze kendimi aldım ve en yakınım olsa bile ne zaman barışacağına dair o sancılı bekleyişe tahammülüm yok mu?

Ya da gerçekten çok seven ve kaybetmekten çok korkan bi eziğim de, kendimi, kırgınlıklarımı hiçe sayıp her seferinde adımlar atarken buluyorum kendimi.

Belki de hepsinden biraz.

O gece o masada, 

Kimsenin beni görmediği o yere geçiyorum dedi biri. 

Oraya geçip ağlıyorum. 

Sigaramı yakıyorum. 

Ve düşünüyorum bazen dedi. 

Bazen..

Sonra ağlamaya başladı. 

Cümlesini bitirmedi. 

Denedi tekrar, bazen.. 

Orda bitti yine. 

Gözyaşları izin vermedi.

İçindeki keder konuşmasına müsaade etmedi. 

Demek duymamamız gerekiyormuş.

Aklından geçen muhtemel o olumsuz cümleyi duymamamız gerekiyormuş.

Ama hissettik. 

Kederini hissettik. 

Sonra bir başkası başladı. 

Depremi anlattı. 

Donuk donuktu hareketleri. 

Eskisi gibi kıkırdamıyordu. 

İyiyim dedi ama. 

Üstümden yük değil tır kalktı dedi, hayat meşgaleleri için. 

Ama önemsizliğini idrak etmişti herşeyin. 

Allah’a yaklaşmıştı belki de..

Diğeri ıstırap dolu, suçlu hissederek ailesinden ayrılmasını anlattı. 

Huzuru için utanıyordu belki ama diğerleri onu anlıyordu zaten.

Onu tanıyorlardı. 

Allah’ın işaretlerini anlattı, o da ağladı. 

Şükür ettik orda. 

Bir diğeri minicik bebeğiyle ilgilenirken dahil olmak istedi her muhabbete. 

Güç vermek istedi oradakilere. 

Herşeye rağmen gelmişti oraya. O da öyle bir mücadele yaptı belki ama, sonunda dostluğu seçti. 

Nefsine zor gelse de bazı şeyler, gururuna yediremese de geldi..

Diğeri o gece o kişileri evinde ağırlamaktan o kadar mutluydu ki. 

Ne yapsam, ne ikram etsem diye dolanıp duruyordu hızla. 

Cümleleriyle oradakilere hayatın başka yönlerini de anlatmak istiyordu, kah ayağa kalkıp kah oturuyordu heyecanla, bazı şeyler değişmiyor :)

Bir başkası çok açmazdı kendini ama o gece açtı diğerlerine de.

Çabalıyorum dedi. Neden tüm bunlar bizim başımıza geliyor? 

Gözyaşları aktı sonra.

Masada diğerlerinin de gözleri dolmuştu ki çoktan. 

Çabalıyorum, anlamıyorsunuz dedi ama, içten içe biliyordu ki onu gerçekten önemseyen, çabasını taktir eden insanlarla birlikteydi. 

Belki hissetti o da, diğerlerinin de onu anladığını. 

O gece oradakiler teselli için değil, herşeyin farkında olarak,  kabullenmişlikle, inanarak ona herşeyin değişeceğini söyledi. 

Şifa kendinde, dediler. 

Kendini çıkar bu kuyudan! 

Pek dış dünyadaki cümlelerden etkilenmezdi ama gecenin sonunda pozitif bakalım hayata dedi. 

Sanki karar verdi o da bişeyler için.   

O gece o masada, birbirini anlayan, anlamasa bile samimiyetle anlamak isteyen insanlar bir aradaydı. 

Birini anlamak istemek, anlamaya çalışmak, hislerini paylaşmak.. 

Ne kıymetli. 

Yıllar geçmiş olsa bile, böyle değerli bir hazinem olduğu için bin şükür…

Yaşayalım bu hayatı! 

Birlikte eğlenerek güzelce yaşayalım bu hayatı!

Ha bu arada, masadaki son kişi dondurmasından bir kaşık daha aldı, muhtemelen aralarda da uyukladı. hahaha🤣

 Bu kalbimdeki nasıl bi acı

Sen hep iyi ol nolur

Bu dünyada anlayamadığım çok şey var.

Bu dünyada; hisler, düşünceler, başka insanlarla kurduğun ilişkiler, duygular, cümleler, akıldakiler, zaman, gerçekte ne olduğu ile ilgili anlayamadığım çok şey var. 

Geçmişteki bi durumun şimdi aynı hissettirmemesi, ya da gelecekte ne olacağı..

Sadece bugüne mi tutunmak gerek?

Ama bugünü, bugündeki istekleri var eden de geçmiş değil mi? 

Sanırım değil. 

Bilmiyorum. 

Kafam çok karışık. 

Tüm bunları, öylesine bir anda karşıma çıkan birisi yüzünden yazıyorum sanırım. 

Acaba dedim, çok geçmişte kalmış ve kapanmış bi hikaye için. 

Acaba dedim, hata mıydı? 

Hatta acaba değil, basbayağı yanlış yaptığımı kabul ettim. 

Yaşadığımız hayat ihtimaller içindeki en hayırlı hayat. Buna tutunmalıyım. 

O zamanlar için öyle doğru olduğuna inanıp devam ettim kendi hayatıma. Böyle düşünmeliyim. 

Yoksa huzurla yola devam etmek mümkün mü? 

Yol…

Artık yolda beklediğim bişey yok.

Yürümek de istemiyorum zaten. 

Sadece mecbur olduğum için devam edeceğim. 

" Ama siz marhametinizle kendi kendinize zarar veriyorsunuz"

 Kocaman Bi gülümseme yapıştırdım yüzüme

Kocaman

İlişkilerde sünger olmayı çok küçükken öğrenmişim. 

 Gözlerine kadar gelen damlaları

 yukarıya doğru bakarak

 içerideki mezarlığa gönderebilirsin

 İnsanların içindeki iyiye sımsıkı yapışıyorum

“O zaman bana, onun nasıl biri olduğunu anlat.

Sana iyi davranıyor mu? 

Bana bu kadarını anlatabilirsin değil mi? 

-O…

Ne oldu? 

-Nasıl kelimeleri dökeceğimi bilmiyorum. 

O gerçekten çok iyi.

Bana karşı da çok iyi. 

Ama o herkese karşı çok iyi. 

Herkese iyi davranıyor. 

Bu yüzden seni çok mu üzdü? “

Kalbimin daha fazla kırılmasını bekliyordum.

Sanırım bu kotayı öyle doldurmuşum ki,

Hissizleşmişim.

 Konuşmak konuşmak konuşmak.

Evet sanırım.
bazen üzerine konuşmayıp görmezden gelmek, yokmuş gibi davranmak bi süre sonra gercekten onları yok ediyor.

kabullenememe sebebim,

Ya da

Beni bu kadar tetikleyen ne?

zorlanırken kendimi sımsıkı tutar devam ederdim

Şimdi salıvermişim içimdeki sisli odanın kapısını da her yere dağılmış gibi.

Çoğu zaman boğuluyorum

Hiç bir önemi yok.

Bunu içimden kendime söylüyorum.

Uyur uyanık arası görülen bütün rüyalar

Gerçektir,

Ben sana inanıyorum

Ilık bahar günlerinin akşam üstleri gibi 

Gün boyu ısınan için,

serin bir rüzgarla ürperiverir

Böyle bir güne serindi ya da soğuktu diyebilir misin?

 Onun gözlerinde kendime,

 bir kez bakabilmeyi isterdim

Seni çiçekli bahçelerde yürütebilsem keşke. 

Öylece yaşayıp gidemez miyiz

Sonunda anladım

Yağmurlu bir gün 

bir akşam üstü

Islandım ve yorgunum

Üstelik çok üşüyorum 

Elbette üşüyeceğim 

daima ince giyinirim 

Nedenini bilmediğiniz ama yapmaya devam ettiğiniz şeyler vardır

İnsan kendiyle konuşurken laf lafı açıyor 

kendimle konuşmayı pek sevdiğimi söyleyemem 

Kendime dair kalan bir kaç tahammül kırıntısına tutunuyorum ve yürümeye devam ediyorum

Sonra birden 

öylesine bi anda 

Öylesine bi sokakta 

Onu görüyorum

Bir anda yağmur duruyor bütün kalabalık susuyor

Kediler bile miyavlamayı bırakıyor

Sanki zamanda bi kayma oluyor ve ben geçmişte buluyorum kendimi

Bir bebek kadar bile bilmiyorum şuan konuşmayı

Nasıl nefes alınıyordu

Gözlerim sadece bu anı görmek için mi yaratıldı

Ama zihnim bu düşüncelerle dolup taşarken 

Vücudumda bir garip his dolanmaya başlıyor

Neden

Neden beynim gördüklerimi yüreğime bir sızı olarak iletiyor

Neden duran yağmur gözlerimde yeniden başalayacak gibi oluyor

Ve sen

“ Neden yüzüme umut kırıcı bir uzaklıkla bakıyorsun”  

İyi ki sormadı

Yoksa nasıl derdim 

halledemedim diye

O günden sonrasını halledemedim

Bu hayatı komple halledemedim diye

Aslında ben 

uzun zamandır

Hiçbir şeyi  halledemedim diye

..

Bütün bunlar yetmezmiş gibi

Üstüne bir de

Beni merak etmeyişini de

halledemedim diye

 Öyle derinlerde bir hüzün

Bunun yerine sevinç olmalıydı ama.. 

Ne bileyim 

Bu bi sınavdı ve ben veremedim gibi.

Aramıza duvarlar örmeye çalışıyordu.

“O zamanlar biraz güzel miydi acaba?

Şuanki bu görünüşten farklı mıydı acaba?

Bomboş hisseden kalbimdeki ufak hatıraların içinde, 

Çiçekler var.

Yavaş yavaş iyileşebileceğim elbet

Tekrar bir kere daha gülebileceğim elbet

Zaman geçtikçe bir gün, o gün o vakitte

Çiçekler açıyor.

Çoktan solmuş kalbim de çiçek açacak değil mi?

Hiçbir şey olmamış gibi.

Ne kadar koşarsam koşayım yerimde sayıyorum gibi geliyor. 

Yorulup umudumu yitirip başımı eğdiğimde,

Buradasın demek, hatırlıyorum.

Gerçekten bir çok çiçek açtı demek.

Gözyaşlarım akıyor 

Tekrar çiçek açabilir mi acaba? 

O zamanlarki ben gibi.”

Ağlama,

Gül.

 Gece 3 e doğru kendi kendime düşünüyorum

Sanki az evvel hıçkıra hıçkıra ağlamamış gibi dingin
Ellerim yüzümde kalmış,
Diyorum ki
Başa dönsek, ve bu hisleri biliyo olsam
ona karşı bu yüreğimdeki sevgi ve göğsümün üstüne oturmuş bi kaya gibi ağır sorumluluk.yetememe, olamama
İster miydim yine onu
Düşünüyorum..
Sonra pıt Pıt bi ayak sesi,
Gözlerimde kalan damlaları siliyorum hemen
Sen niye uyandın annecim?
Gözlük arıyor,
ışığı kapatıp kucağıma alıp yatağa gidiyoruz beraber
canım oğlum deyip öpüyorum,
Sonra
Uyku sersemi öpüyor yanağımdan
Bunu hiç yapmaz, hatta ben istesem de yapmaz.
Şimdi gece gece durduk yere ne gerek vardı be oğlum, diyemiyorum
O uyuyo ben ağlamaya devam ediyorum
-isterdim.

“Çocuğum bir şeyde iyiyse veya beni gururlandırıyorsa ona iyi davranmayacağım. 

En düşük noktasındayken ve övünecek bir şeyi olmadığında, utandığını hissettiğinde işte o zaman ona iyi davranacağım.”

-Şarkı çok güzelmiş, adı ne?

-Eren Yeşilyurt-Yeşil

Ciddi misin?

“Yeşil yakışmış”

Gözlerimden yaşlar akıyor, elimde olmadan.

Amcam..

Havalı bir biçimde seymen oyununu oynadıktan sonra,

Karşısında onları çeken bir sürü insan varken,

Büyük bir kalabalık onu alkışlarken…

Geldi..

Benim elimi tuttu.

Elleri sıcacıktı. 

Bu anı da hiç unutmamak isterim. 

Dedi ki,

“Düşünüyorum, zaman geçse mi iyi geçmese mi?

Şimdiden iki ay olmuş bile.

Zaman geçerse, sanki ondan daha da uzaklaşırım gibi. Onunla geçirdiğim zamanlar, onu son görüşüm gitgide geçmişte kalır. Özlemim artar.

Zaman geçmezse de bu acıyla hep böyle yakın olurum. Hep böyle asla geçmeyecekmiş gibi hissederim.”

Sonra ekledi, 

“Böyle şeyler düşünüp duruyorum işte…”

Gülümsedim. 

“Kafalar duman altı bu akşam!”

Sanırım her zor zamanda olduğu gibi,  goygoya vurdum. Gülümsemeye sığındım. 

Başka ne söyleyebilirdim ki?

Onu nasıl teselli edebilirdim ki?

Ne bir adım geri ne bir adım ileri.

 Beşinci yıl... 

Çok çalkalanıyor

Ve iyi mi kötü mü bilmiyorum ama
Bunun üzüntüsü kalbimde küçük bi yer kaplıyor

Bugün 3 Mayıs.

3 Mayıs 2015’in üzerinden 8 sene geçmiş.

Sanırım sonsuza kadar tekerrür edecek.

Ya da bir yerde bitecek.

Birimiz burdan gittiğinde.

Bu kaçıncı kayboluşum?

Tırmandım her yokuşu.

Yine de sana tutunamadım.

Yutkunamadım, ölüyor ruhum.

 Pek çok ihtimali düşünmüştüm. 

Şöyle derse böyle derim. 

Hisleriyle hala bana tutunduğunu söylerse olmayacağını söylerim. 

Kabullenmesi için güzelce anlatırım. 

Açıklamaya çalışırım.

Görüşmek isterse nasıl redderim?  Bana verdiği şeyler ne olacak?

Sonra ben kızarım, aa anlıyorum ama bu kadar da olmaz filan. 

Gerçekten kötü biriyim.

Ama 

Hiç biri olmadı. 

Kabul etti. 

Hislerinden söz etmedi.

Bana tutunmadı.

Bu hissi biliyorum. 

Önce sinirlenir sonra yine dönmesini istersin.

Aşmak zor olur, uzun zaman alır.

Şimdi biliyorum ki böyle bir geçmişim varken ben de mutlu olamayacağım. 

İnsanların kalbini değersizmiş gibi kırıp gülmeye devam ederken. 

Mutlu olamayacağım.

Özür dilerim.

“Öfke bir şekilde geçiyor ama hayal kırıklığı asla geçmiyor.”

Özür dilerim. Hayallerini kırdığım için. 

Sen iyi birisin. Yapılabilecek herşeyi yaptın. 

Ben beceremedim. 

Kalbini alıp değiştirebilsem keşke, kırgınlığını alabilsem. 

Hiç yer almamış olmayı dilerdim yüreğinde. 

Hiç var olmamış, hiç zarar vermemiş olmayı. 

Özür dilerim. 

Birinin kalbini almak ne zor ve birinin kalbini almak ne kolay. 

Bunun kararını verebiliyor olsaydık keşke. 

Bazı şeyleri değiştirmek elimde olsaydı keşke, mümkün olsaydı. 

Özür dilerim. 

Seni yarı yolda bıraktığım için. 

 İki yıldız parıltısı

Minik çukurlar, 

Kısa öyle beyaz beyaz 

Gökyüzü gibi

Bu gün. 

 Onunla ayrı kişiler olduğumuzu öğreniyorum. Öğreneceğim

 Yüzde 15 mi daha fazla mı

 Eğer geri sarabilseydim, ne yapardım? 

 İnsan çok parçalı.

Galiba akıyor bir nehir, elimde değil

Arabadan eve doğru yürürken. 

O kısa zamanda, 

Heyecan, telaş, bir sürü ihtimali düşünme.

Bu hissi biliyorum.

İşte bu hissi biliyorum. 

Ne yazıkki 

Büyük bir kütüphanede, çalışmak için yer bakarken bir kaç kat inip çıktık. 

Gözlerimden yorulduğumu anladın.

Aniden çantamı aldın.

Beklemezdim böyle bişey. 

Öyle bi önemseme, erkekliğe yakışır mı (!) falan. 

Sadece bi kaç kat inip çıktık diye, yorulduğumu düşündün.

Teşekkür ederim.

“Hiçbir şiirin eskitemediği.”

Diye bi cümle gördüm. 

Böyle birine sahip miyim?

Uzuun uzun yazmak istiyorum. 

Nerden başlasam nerde bitirsem bilemiyorum. 

Nasıl bitecek bilemiyorum. 

Böyle bi dönüm noktasında, içim rahat bir biçimde adımlarımı atabilecek miyim? 

Atmalı mıyım? 

Tüm dünya herşeyin harika olduğunu söylerken.

Ben.

Bana böyle mi gösteriyor da ben mi anlamıyorum işaretleri. 

Tüm dünyanın herşeyin harika olduğunu söylemesi, benim işaretlerim mi?

Herşey gerçekten harika. 

Ben mi alışmadığımdan böylesine?

Hep bir zorluk, bir daraltı, bir yokuşun olmasına mı alıştığımdan?

Bunlar olmadığı için kendim mi yokuş çıkarıyorum?

“İlla zorluk mu olmalı?” dedin. 

Haklısın. Hatalıyım.

Kendimi tanıyamamaktan, hislerimi anlayamamaktan dolayı da hatalıyım.

Sana içim rahat bir biçimde bişeyleri söyleyemediğim için hatalıyım. 

Şimdi tüm bunların üzerine, böyle bir dua etmişken, yine beklenmedik bişey oldu. 

Asla bekleyemeyeceğim. 

Bu sana çıkan yolları göstermek için miydi?

Yoksa senin yanlış yol olduğunu göstermek için miydi?

Bunun ayrımını bile yapamıyorum. 

Niçin kararlı bir biçimde o veya bu yoldan yürüyemiyorum?

Yürümem gereken yolu göster.

Bana yardım et Allahım.

Ruhsal şeyler, fiziksel noktalarda nasıl hissediliyor Allahım?

Huzurluyken tam sol tarafımda kalbime denk gelen yerlerde bi yerlerde ılık bi rüzgar hissi nasıl olabilir? Sanki tüm ışıklar yanmış gibi bi aydınlık hissi, sanki genişlemiş genişlemiş de kocaman bi yerde öylece keyifle kuruluyor hissi... ?

Eğer daha iç organlarından dahi haberi  olmayan ilkel bi insan olsaydım, sevginin ileride kalp diye tarif edeceğimiz bu sol yanımda bi yerlerde oldugunu anlayabilirdim.

Ve nefretin ve sıkıntının da kaynı yeri sıkıştırıp daralttığını, kararttığını, kötü bi duman yaydığını o dumanın boğazıma kadar geldiğini söyleyebilirdim.

 Sevgiye odaklanmak, -ama her koşulda-

Hafife alınmayacak kadar zor.
Ama sakinleştirici ve çözümleyici.

 Eğer birini anlayamıyorsan, sadece sev

Ama bu durumlar için insanları birleştirecek bir şey de yaratılmış, sevgi. 

İki insanın aynı şeyi görmesinin mümkün olmadığını anlamak, biraz büyülenmiş, biraz karamsar, biraz yalnız hissettiriyor

Bilemiyorum 

Günün sonunda öğreneceğim

Şükretmeyi

Bi kek çırptım durduk yere. Yanına bi kısır bir de yogurtlu makarna. Dolapta geçen gelen misafirin getirdiği meyve suyu. Ben durduk yere almam, getirmişlerdi. Ksıırları koyarken tabaklara, canım sıkıldı, agladım. Yok oturmadım devam ettim doldurdum tabakları. Sofra kurdum ahım şahım. Misafir falan gelmeden. Kendimize.

"Yaşamı yüceltmek gerekir."
Yaşama kıymet vermek gerekir. Verdik.
Sofrada da her şeyi konuştuktan sonra, kalın ses tonuyla sakince masaya elini dayayıp "yaşamı yüceltmeliyiz" dedi.
gözlerim hafif ıslak.

yaşamı yüceltirken yanlışlıkla agladığım için güldüm. Bunu da becerememiş olmak istemezdim. Hahhaha

 "Seni nasıl bırakabilirim hikayemiz nisanın dönüşünden de güzel 

Gardenya çiçeğinin karanlık İspanyol saçların arasında bulunmasından da güzel 

Tek sevgim ağlama gözyaşların vicdanımı kazıyor

Bu dünyada tek gözlerine ve üzüntülerine sahibim" 

Birisi bana, beni özlemiyor musun? diye sordu. 

Özlemek nedir?

Mesela şuan kimin yanında olmasını isterdin?

İlk aklıma sen geldin.

Gelmeni bekliyorum.

Sen orda öyle dururken.

Bizim burda huzurla gülümseyebileceğimizi mi sanıyorsun?

Güçlen.

Herşey çözülecek.

Çözülmeyecek gibi görünen şeyler de.

Burdayız.

Bu da yaşanacakmış.

 Sesini duymak..kısılmış.. 

Hem düğüm düğüm boğazım

Hem sanki sıkışan yüreğime yagmur gibi

Bugünün mutlu haberini aldım. 

Teşekkür ederim.

Güçlen.

Hep yanındayız.

 Tüm bu sakladığım duyguların arasından hangisini göstermeliyim savaşına girerken içten içe, halının altında birikip dağ olanları görmezden gelebilirim. Hepsine arkamı dönüp yüzleşmeden, ben olarak degil de hayata bir başkası olarak devam edebilirim. Bunları yazarım söyleyemem, kızarım bagıramam, üzülürüm ama küsemem, kırılırım ama uyaramam. Bu ikilikler arasında savrulur gider, doğru yolu bulamam. İteklemek mi gerekir yoksa sarıp sarmalamak mı, bunları yenmek için... bilemem... zıt uçlar kafamda yanyana durur, ayırt edemem. Ben kıvrılıp yatarım, hayata karışamam. Bazen yazar düşünür. Sonra unutur giderim. Farkedemem.

 Bugünlerde hayat

Sürekli devam eden gürültü
Aradan kendini duymaya çalışmak
Ve
Ai, ğğaaauu, mööö
Yavaş annecim
Evde çok oyuncağın var
Hadi yolda durrulmaz
elimi bırakma
Hadi evde aslanlı tost yapıcam sana

Bugünlerde hayat,
Gece 12den sonra
daha içerilerde bi yerlerde
Özgüvensiz
Yorgun
Çok sıfır geriden başlamak
Çok çabalamak
İyileşecek bi yara
Ama hüzünle kabul

Bugünlerde hayat..

Acaba 

Ders çalışmam lazım 

Çay 

Yetişir mi ya

Arabadaki karton

Nurofen 

Haftasonu planın var mı?

Çok yoruldum bugün

Canımın içi 

Ne olacak?

Bugün kar yağar mı ki

İlk kar :)

Birini sevmek bu kadar zor mu?

Birini sevmek bu kadar kolay mı?

Acaba’lar umut etmeme neden oluyor.

Acaba’lar yaşayamama neden oluyor.