Eskiden küserdim

Ve hep adımları karşıdan beklerdim.
Şimdi beklemeye tahammülüm yok.
Donuk bi kabullenişle koşuyorum karşıya doğru.
Bu benim basıp gideceğimden korkan içimdeki dişi kuşun çırpınışları mı? 

yoksa büyüdüm mü? 

yoksa artık merkeze kendimi aldım ve en yakınım olsa bile ne zaman barışacağına dair o sancılı bekleyişe tahammülüm yok mu?

Ya da gerçekten çok seven ve kaybetmekten çok korkan bi eziğim de, kendimi, kırgınlıklarımı hiçe sayıp her seferinde adımlar atarken buluyorum kendimi.

Belki de hepsinden biraz.