“Hiçbir şiirin eskitemediği.”

Diye bi cümle gördüm. 

Böyle birine sahip miyim?

Uzuun uzun yazmak istiyorum. 

Nerden başlasam nerde bitirsem bilemiyorum. 

Nasıl bitecek bilemiyorum. 

Böyle bi dönüm noktasında, içim rahat bir biçimde adımlarımı atabilecek miyim? 

Atmalı mıyım? 

Tüm dünya herşeyin harika olduğunu söylerken.

Ben.

Bana böyle mi gösteriyor da ben mi anlamıyorum işaretleri. 

Tüm dünyanın herşeyin harika olduğunu söylemesi, benim işaretlerim mi?

Herşey gerçekten harika. 

Ben mi alışmadığımdan böylesine?

Hep bir zorluk, bir daraltı, bir yokuşun olmasına mı alıştığımdan?

Bunlar olmadığı için kendim mi yokuş çıkarıyorum?

“İlla zorluk mu olmalı?” dedin. 

Haklısın. Hatalıyım.

Kendimi tanıyamamaktan, hislerimi anlayamamaktan dolayı da hatalıyım.

Sana içim rahat bir biçimde bişeyleri söyleyemediğim için hatalıyım. 

Şimdi tüm bunların üzerine, böyle bir dua etmişken, yine beklenmedik bişey oldu. 

Asla bekleyemeyeceğim. 

Bu sana çıkan yolları göstermek için miydi?

Yoksa senin yanlış yol olduğunu göstermek için miydi?

Bunun ayrımını bile yapamıyorum. 

Niçin kararlı bir biçimde o veya bu yoldan yürüyemiyorum?

Yürümem gereken yolu göster.

Bana yardım et Allahım.