Yağmurlu bir gün 

bir akşam üstü

Islandım ve yorgunum

Üstelik çok üşüyorum 

Elbette üşüyeceğim 

daima ince giyinirim 

Nedenini bilmediğiniz ama yapmaya devam ettiğiniz şeyler vardır

İnsan kendiyle konuşurken laf lafı açıyor 

kendimle konuşmayı pek sevdiğimi söyleyemem 

Kendime dair kalan bir kaç tahammül kırıntısına tutunuyorum ve yürümeye devam ediyorum

Sonra birden 

öylesine bi anda 

Öylesine bi sokakta 

Onu görüyorum

Bir anda yağmur duruyor bütün kalabalık susuyor

Kediler bile miyavlamayı bırakıyor

Sanki zamanda bi kayma oluyor ve ben geçmişte buluyorum kendimi

Bir bebek kadar bile bilmiyorum şuan konuşmayı

Nasıl nefes alınıyordu

Gözlerim sadece bu anı görmek için mi yaratıldı

Ama zihnim bu düşüncelerle dolup taşarken 

Vücudumda bir garip his dolanmaya başlıyor

Neden

Neden beynim gördüklerimi yüreğime bir sızı olarak iletiyor

Neden duran yağmur gözlerimde yeniden başalayacak gibi oluyor

Ve sen

“ Neden yüzüme umut kırıcı bir uzaklıkla bakıyorsun”