Yeni biriyle aramdaki duvarları yıkmak çok uzun bı zaman benim için..
Çoğu zaman sadece benim bildiğim birini sıkıca parmaklıklar ardında tutmak zorunda kalıyorum.
Bunun dışarıdan hissedildiği muhakkak..
Her yerde doğal olamamak, kurtulamadığım huylarimdan.
Çoğu zaman nedenini bilmediğim bı şekilde iç güdüsel olarak çevrenin güvensiz olduğu. Duvarlar ardından çok fazla çıkmamak gerektiğini hissetmek  beni müthiş sınırlandırıyor..
Bazen bunun içimi tamamen bı buzluga dönüştüğünü hissedip, beni ısıtan ufak bir gulumsemeyle bütün duvarları tuz buz edebiliyorum..
Hayat çoğu zaman Kendi içimde zor.
Bana gelen olumsuz kelimeleri binlerce kez düşünmek, ve tepki vermeden. Sadece içeri atarak...
Sanırım bu beni yoruyor.
Belki daha temiz bir kafaya ihtiyacım var.
Daha net. Didiklemeyen.
Bunu oluşturmaksa hakikaten zor.