bir zamanlar endişe
halimi en iyi anlatan kelimeydi
uzunca bir süre öyle kaldı
öyle bir şeyin içine girmiştim ki
endişe duymadığım bir an bile kalmamıştı
şimdi herşey bitti
hayatım bir parça da olsa değişti
evet hala endişe duyuyorum
özellikle sabah erken saatlerde kapıdan dışarı çıktığım
o an
hep savrulan bir yaprak canlanıyor gözümde
öylesine bir yere ait olamayan ben
rüzgara göre savrulan bir yaprak gibiyim
ama bu günlerde başka bi şey kaplıyor içimi
gene sabah erken saatte kapıyı açtığım
o an da
başka bişey hissediyorum artık
bu
-pişmanlık-
öyle bir pişmanlık ki gözlerim doluyor
endişelerimin de üstünde
beni sarıverdi büsbütün
henüz bu duyguyla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum
içim fırtınalı bir deniz gibi
durulmuyor..