asla bilemedim

asla bilemeyeceğimi bilmek

üzmekten çok öfkelendirdi beni

basit bir şekilde anlattı

kelimeler döküldükçe ağzından

bir an yere gömdüğüm kafamı kaldırdım

gözlerim büyüdü 

bakışlarım keskinleşti

içimi tuhaf bir duygu kapladı

istemeden oluyordu bütün bunlar

aklımdan binlerce şey geçti 

yüzlerce kombinasyon oluşturdum bir anda

çok sinirlendim

bir tek kelime berraklaştı bu kalabalıktan

-haksızlık!

evet bu büyük bir haksızlıktı

bütün yeryüzünü yakmak 

bütün haksızlıkları yok etmek istedim

öfkem içimden taşıp yüzüme yayılıyordu

yerimden kalkıp birkaç adım attım

biraz ileriye oturdum
Ama o da ne 

bişeyler ters gitmeye baslamisti

buz dağı gibi olan yüzüm çözülüyordu sanki

kalp atışlarım yavaşlıyor

göz kapaklarım düşüyordu

her şey sessizleşti

derin bir üzüntü duydum

içim sızladı aklımda sadece bir şey vardı

ben de özlemiştim ve evet 

bu haksızlıktı

sonrasında epeyce gözyaşı döktüm
belki bir yaprak kımıldamıştır
böyle düşünmek istiyorum.