Bu bana armağan mı yoksa?

Böyle düşünmeyi isterdim.

Bıktım.

Bugün
Gene

Gene

Aynı şey için

Çok pişmanım.

Başka türlüsü olsaydı da
Böyle mi olacaktı?

Bilemeyeceğim.

'bilirsin hayat bir bakima güzeldir..

 tozlu yollar,parlak gökyüzü gibi

 eski dostlar,son bir şans gibi'

 

Kimseyle çok konuşmadan.
Birlikte birşeyler yapmadan..
Kendi kendime ööyle yaşamak..
Şimdilerde​ yaptığım.

...bana göre
Boğucu, kısıtlayıcı, kollarından bağlanmış gibi..
Üstüne fazla sorumluluk..
Yük, dert..
Katlanmak..
Ne kadar geç düşersen bu kazana okadar iyi...

ayrıca herkesin bencilliginden de bıktım
en çok da kendi bencilligimden
dil ucuyla verilern teselliler
en çok da kendi yaptiklarim
söyleyecek sözüm yok

Önceden de böyle mıydı bilmiyorum.
Susa susa sessizliğe alıştım.
Çokta dinlemeyip kafa sallamaya..
Pasif bı dinleyiciyim

'insan sevdigi birini
tükenmiş görmek istemez..'

'
..
Bazen acıtsa da ve birazcık zor olsa da
Acele etme..

Önemli değil..

İşler umduğun gibi gitmese de
Sadece bekle
..
                        '

Unutmayı denedim. Deniyorum. Deneyeceğim..

'o kaybolan yılları hatırladı
sanki tozlu bir pencereden bakar gibi..'

hep böyle oluyor
tam kapıldım mutsuzluğumda boğulacagim
hayat öyle şeylerle karşılaştırıyor ki
utanıyorum
çok utanıyorum.

'benim bencilliğim diye tekrar düşünsem bile
bu hisler kolayca kaybolmuyorlar..'

dürüst olmak gerekirse
kıskandım.

Ağzımdan çıkan en ufak sözcüğü saatlerce kafaya takarım.
Kendi beynimi yerim kemiririm bitiririm...
Yada başkasının ağzından çıkan.

 güvenmiyorum..

Uzaklık.
Bende hissettim.

"Umarım bir gün senden daha büyük bir dalga gelir ve, bıraktığın tüm izleri alıp götürür kıyımdan.."

'beklediğin halde gelmediyse,
bu seni terk etti demektir'

Sanki rüyalar gerçek
Gerçekler rüya gibi
Bazı şeyleri bilinçaltım kabul etmemek için hala direniyor.
648 gündür..

Öyle özledim ki
Bı yerlerde bulsam o günleri
Sımsıkı​ tutsam...
Tutsam bırakmasam..
Hala burnumda o ilk günkü çirkin kokusu evin.
Bikere daha çeksem içime...
Zorlasam açmak için, o son çekmeceyi...
Pembe sebzelikte sürünen o leblebilere baksam son bir kez.
 Odanın şeklini bir kere daha degistirsek..
Bi daha...
Bir daha yapıştırıcı kokuları sarsa hepimizi.
Damacanayı çıkarsak yine 4kat yukarı..
Şu koltuğun içine çöksem yine..
Evet o yırtık olanın...
Terliklerle çıksak birbirimizi eve bırakmaya..
Lekeleri çıkmayan o mavili beyazlı ketılımızda  da son bı kere daha su kaynatsak çay için...
O tüyleri delice dökülen kırmızı halı...
Onun üstünde içerdik..
Hiç eksik olmayan abur cuburlarımızla...
Kocaman kahkahalar bırakırdı​k.

Hiç eksik olmayan dostlarımızla.

Hiç eksik olmasınlar...

Öyle özledim ki..

Geceleri daha çok seviyorum
 bayağ çok
 Sokaklar bana kalıyor sanki, yapraklarını​ haşırdatan ağaçlar ve ben...
Sessizlik

Evet, herşeye rağmen en mutsuz olduğum günlerden biri pazar.

durup düşünürsem bırakırım
nolur
durup düsünmek istemiyorum..

'Ben bocalarken hayat geçecek.
Nası yaşanır bilmiyorum.'

İnsan kendine yok yere dert çıkarır..

Kafasını yer durur.

Hem kendinin hem başkalarının..

Şimdi sadece anı düşünmek istiyorum.

nasıl yaşanılır bilmiyorum

ben bocalarken hayat geçecek,

elim boş kalacakmış gibi

kime ne diyebilirim ki

daha fazla konuşmak istemiyorum

iyi biseyler yapiyim derken
herşeyi batırmak,
en büyük becerim.

Böyle durumlarda oturup ağlayasım gelir.

bi kez daha anladım
sorun degil
insanların benden hoşlanmamasına alışığım

Sözlerimi yarıda kestim.
Konuştuğum kişi bunu farketmedi bile.
Muhtemelen cümlemi tamamlasaydım da
kelimelerim,
karşımdaki için,
bendeki o derin anlamlar kadar,
bişey ifade etmeyecekti .

Sürekli kusurlara bakan gözlerimizi, gökyüzünün kusursuzluğuyla kamaştıran Allah'a şükürler olsun.

Bazı yanlış anlaşılmalar var..

herşeye yeniden başlasak..
keşke herseye yeniden başlayabilsek..
herşeyi silip yeniden başlamak mumkun mu..

mümkün oldugunu soyle..

Gercekten bu zamanda yaşamaktan nefret ediyorum

bi 500 yil oncesi yaşasaydim keske

zaten bu hayati beceremedim

gerçek dünyamı kurtarabilirdim belki..

 kelimelere dökmenin dahi içimi sızlatacağı kelimeleri okumak yine bana düştü..

Bu ilk değil
Bunları duymak.
İlk değil.

Son zamanlarda
hep yanimda olmasini istedigim insanlardan
hızla uzaklastim
tuhaf bi şekilde kendimi
onlara hiç yakin hissetmiyorum
bambaşka kaygılarimiz oldugunu
deger verdigimiz seylerin degistigini düşünüyorum..
bu da beni rahtsız ediyor ve uzak tutuyor
yeni insalar tanımayi ise
aklımla da kalbimle de
reddediyorum
böylelikle tam da benden beklenildiği gibi
en iyi olduğum şeyi yapiyorum
yalnız olmak..

Solgun yüz
Dağınık saçlar
Tatsız kahve
Donuk bakışlar
Sıkılmış ifade
Karışık kafa
Yagmurlu bir gün
Hayatı yaşamak çok zor

Ben onda kaldım.

Bahar gelse de ortalik hanimeli koksa..

Biraz cesur olmak istiyorum

Eskisi gibi hiçbir​ anı kaçırmadan bileyim istiyorum.
Şimdiye kadar neredeyse mümkündü..
Pekii
Şimdi?

Neyse boşver mı?

 Kabuga çekiliş..

asla bilemedim

asla bilemeyeceğimi bilmek

üzmekten çok öfkelendirdi beni

basit bir şekilde anlattı

kelimeler döküldükçe ağzından

bir an yere gömdüğüm kafamı kaldırdım

gözlerim büyüdü 

bakışlarım keskinleşti

içimi tuhaf bir duygu kapladı

istemeden oluyordu bütün bunlar

aklımdan binlerce şey geçti 

yüzlerce kombinasyon oluşturdum bir anda

çok sinirlendim

bir tek kelime berraklaştı bu kalabalıktan

-haksızlık!

evet bu büyük bir haksızlıktı

bütün yeryüzünü yakmak 

bütün haksızlıkları yok etmek istedim

öfkem içimden taşıp yüzüme yayılıyordu

yerimden kalkıp birkaç adım attım

biraz ileriye oturdum
Ama o da ne 

bişeyler ters gitmeye baslamisti

buz dağı gibi olan yüzüm çözülüyordu sanki

kalp atışlarım yavaşlıyor

göz kapaklarım düşüyordu

her şey sessizleşti

derin bir üzüntü duydum

içim sızladı aklımda sadece bir şey vardı

ben de özlemiştim ve evet 

bu haksızlıktı

sonrasında epeyce gözyaşı döktüm
belki bir yaprak kımıldamıştır
böyle düşünmek istiyorum.

kendime söyleyip durdum
hep
durmadan
devamlı
daha fazla devam etmeyeceğim

bir zamanlar endişe
halimi en iyi anlatan kelimeydi
uzunca bir süre öyle kaldı
öyle bir şeyin içine girmiştim ki
endişe duymadığım bir an bile kalmamıştı
şimdi herşey bitti
hayatım bir parça da olsa değişti
evet hala endişe duyuyorum
özellikle sabah erken saatlerde kapıdan dışarı çıktığım
o an
hep savrulan bir yaprak canlanıyor gözümde
öylesine bir yere ait olamayan ben
rüzgara göre savrulan bir yaprak gibiyim
ama bu günlerde başka bi şey kaplıyor içimi
gene sabah erken saatte kapıyı açtığım
o an da
başka bişey hissediyorum artık
bu
-pişmanlık-
öyle bir pişmanlık ki gözlerim doluyor
endişelerimin de üstünde
beni sarıverdi büsbütün
henüz bu duyguyla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum
içim fırtınalı bir deniz gibi
durulmuyor..

Mucize gibi..
Oradayken herşeyi unutuyo olmam.

Bin şükür.

Hep birlikteyken hep daha güzel..

'yanımdan geçip gidebilirsin
çünkü beni unuttun..'

Ben de
Çok..

Bi an
 durup düşündüğünde
Peki nereye bu yol? diyor musun.
-çok.

Herkes bi şekilde devam ederken,
olduğum yerde duruyorum.
Zamanın geçmemesi.
Hüzünlü gökyüzüne yalnız bakmak.
Herkes bi şekilde yoluna devam ederken,
Hayal diye kurulan bi kaç cümleye tutunarak yaşadığımın farkında değiller.
Bu cümleler onları sadece tebessüm ettirirken..

Ben de bu yüzden hayal kurmak istemiyorum.


Ve


Kimse kimseyi yüzde yüz anlayamaz,biliyorum.

Yolları birleştirmenin imkansız olmadığını duymak isterdim.
Ama anlaşılan çoktan ayrılmış..

Bir mucize gerçekleşir mi bilmem..

Bana çok benziyorsun.

'neden bana o üzgün gözlerle bakıyorsun.

ağlama..'

yolunda giden bi hayatım olduğunu söyledi

zayıf olduğum bi şey hakkında konuştuğu için

kalbim birden çarptı

nefesim hızlandı

-değil 

dedim 

heyecanla karışık acele bir sesle

bir yanlışı düzeltmek istiyordum çünkü

o yüzden dökülüverdi kelimeler ağzımdan

bi kere benim yolum başından yalnış ki

ait olmadığım bi yerde 

her şeyin harika olması 

canımı daha çok acıtıyor.

hatırladıkça gözlerimi dolduran,
zor zamanlardı..

unutamıyorum..

'dön desem tersine
dünya döner mi'

Çabalarımın bi sonuca götürmemesi beni yoruyor.
Hevesimi kaçırıyor
Umudumu kırıyor
Sabret,görmesen de bi ilerleme vardır tesellilerinden bıktım.
Neden böyleyim
Niye böyle davranıyorum bilmiyorum.
Bunu onlara neden yapıyorum
Bunu kendime neden yapıyorum
Bilmiyorum.
Konuşmak da istemiyorum.
İçimden başka türlüsü gelmiyor.
Kendinden yorulmak
Anlamlandıramamak
Çözümsüzlük
Hepsinden bıktım.

Bi dramanın başrol karakteri gibi..

Yatağının üzerinden anlamsızca pencereden bakmak.
Metrodayken geçip giden yollara, bina silüetlerine dalmak.
İzlediğin noktasal ışıkların, yaşlarının etkisiyle kayık kayık uzaması.
Göz kapaklarının ağırlaşması, yorgunluk ve çareyi uyumakta bulmak.
Uyuduğunda rüyanda orayı görmek.
Çoğu kez bunaldığında  olduğu gibi, orda huzur bulmak.

Bi başrol mü?
Hayat açısından kendini çok önemsedin gene.
Bi izi kalmayacak, unutulacak bi yan rol demeliyiz.




Nası iyi hissedileceğini bilen biri var mı?

Boş hayallere kapılmaman için söyleyeyim.
Geleceğin de bugününden farklı olmayacak.
Şuan nası hissediyosan
Aynı şekilde hissedeceksin.
Gereksiz umutlanmalardan kurtul.

Havalı görünmek için,
Gülümsemeyle karışık,
'Bunu mu takıcam?' dedim.
Gerçek hislerimi gizlemem gerek.

Yeni biriyle aramdaki duvarları yıkmak çok uzun bı zaman benim için..
Çoğu zaman sadece benim bildiğim birini sıkıca parmaklıklar ardında tutmak zorunda kalıyorum.
Bunun dışarıdan hissedildiği muhakkak..
Her yerde doğal olamamak, kurtulamadığım huylarimdan.
Çoğu zaman nedenini bilmediğim bı şekilde iç güdüsel olarak çevrenin güvensiz olduğu. Duvarlar ardından çok fazla çıkmamak gerektiğini hissetmek  beni müthiş sınırlandırıyor..
Bazen bunun içimi tamamen bı buzluga dönüştüğünü hissedip, beni ısıtan ufak bir gulumsemeyle bütün duvarları tuz buz edebiliyorum..
Hayat çoğu zaman Kendi içimde zor.
Bana gelen olumsuz kelimeleri binlerce kez düşünmek, ve tepki vermeden. Sadece içeri atarak...
Sanırım bu beni yoruyor.
Belki daha temiz bir kafaya ihtiyacım var.
Daha net. Didiklemeyen.
Bunu oluşturmaksa hakikaten zor.

şimdi içim

batmis güneş

soluk cicekler

kararmis gökyüzü gibi

durmadan yağan yağmurlar 

yorgun akşamüstlerinde 

hüzünlü bir türkü tutturmuş gibi

kimseye demek istemem

susmak bana iyi şimdi

bu halde hangi yürek yürekten kucaklar acınası yüregini..

bunca kaybolan şeyden sonra

kalanlar böyle böyle yıpranıktı..

onlarında kaybolmak üzereymiş gibi hissettirmesi

kolumu kanadımı kırıyor

beni adım dahi atamayacak hale getiriyordu.

Kafaya takacak bişey yok da..

dediler.