ne garip yer burası
yıkılmış bedenler..
bi eşya gibi taşınırken
kimisi avuç içi kadar boyuyla gözlerini kırpıştırıyor dünyaya..
beyaz ve gri renkleri yoğunlukta...
üşütmeyen serin ortam. yapay bi havalandırma...
insanların gülümsedigini de görmesem..
sankiii
yıllar önce tasarlanmış bir bilim kurgu filminin içinde gibiyim..
makineler aletler..
yapay ışıklar
makinelerin uğultusu
kimi yaşlı gözler hatrlatiyor makine olmadığımı...
hastanedeyim -ekim 2015-