bi bayram anısı

bi teyzenin evine gittik bugün bayramlaşmaya
çok yaşlı..
bi küçük pencerenin önünde yatağı,
yatağının üzerinde
öylece dışarıyı seyrediyordu
tek başına
küçücük evinde...
gidince biz, ağlamaya başladı
"kimlerdesiniz dedi", söyledik
nezire ebe derler. annemin ananesi.
belki 20 belki 30 sene olmus vefat edeli
"Nezire öldü mü?
öyle duydum geçen pek üzüldüm" dedi teyze
ağlamaya başladı
onun arkadaşıymış.
içini çeke çeke ağladı.
20-30 sene önceki ölüme
dünmüş gibi ağladı

sürekli unuturmus.
sonra her hatırladığında yine yeni gibi bidaha ağlar..
arkadaşı gitti diye..

biraz geçti..
sonra
"Oğlum bu bayramda gelmedi" dedi.
ağladı..

"1 aydır yok" dedi iç çekişlerinin arasında
belki de geldi oğlu haberi yok.
unutmuş..
"Ben sizi gördüm pek sevindim" dedi.

sonra "kimsiniz siz" diye yine sordu..
"Hasene" dedi annem.
"Onun kızıyım ya yenge" dedi.
"Hasene kim" dedi..
ananem olur benim.
annem devam etti. "Basriye gelin aldıydınız ya yenge hatırladın mı" dedi.
hatırlamadı yenge..
ağladi...
bize bakti ağladi.

"herkes göçtü gitti" dedi.

bi ben kaldım.
bi ben kaldim
bende yolun sonundayim.

gözyaşlarını siliyodu annem.
pencerenin kenarından mendil aldı
kırmızı minik çiçekli bi mendil
"benim mendilim var kızım" dedi
sildi yaşlarını.

"bi ben kaldim" dedi.
hepsi öldü..
bi ben...



sonra kalktık biz..
pencerede tek başına kaldi arkamizda
bizi de unuttu şimdi eminim
ve yine hatrladıkça ölümlere ağlayacak.
unuttukça oğlu gelmediği için ağlayacak
iyi ki görmediniz ağlayışını..

bi ben kaldım dedi .
ne zordur tek kalmak
bi başına
bi pencere kenarında...