Galiba akıyor bir nehir, elimde değil

Arabadan eve doğru yürürken. 

O kısa zamanda, 

Heyecan, telaş, bir sürü ihtimali düşünme.

Bu hissi biliyorum.

İşte bu hissi biliyorum. 

Ne yazıkki 

Büyük bir kütüphanede, çalışmak için yer bakarken bir kaç kat inip çıktık. 

Gözlerimden yorulduğumu anladın.

Aniden çantamı aldın.

Beklemezdim böyle bişey. 

Öyle bi önemseme, erkekliğe yakışır mı (!) falan. 

Sadece bi kaç kat inip çıktık diye, yorulduğumu düşündün.

Teşekkür ederim.

“Hiçbir şiirin eskitemediği.”

Diye bi cümle gördüm. 

Böyle birine sahip miyim?

Uzuun uzun yazmak istiyorum. 

Nerden başlasam nerde bitirsem bilemiyorum. 

Nasıl bitecek bilemiyorum. 

Böyle bi dönüm noktasında, içim rahat bir biçimde adımlarımı atabilecek miyim? 

Atmalı mıyım? 

Tüm dünya herşeyin harika olduğunu söylerken.

Ben.

Bana böyle mi gösteriyor da ben mi anlamıyorum işaretleri. 

Tüm dünyanın herşeyin harika olduğunu söylemesi, benim işaretlerim mi?

Herşey gerçekten harika. 

Ben mi alışmadığımdan böylesine?

Hep bir zorluk, bir daraltı, bir yokuşun olmasına mı alıştığımdan?

Bunlar olmadığı için kendim mi yokuş çıkarıyorum?

“İlla zorluk mu olmalı?” dedin. 

Haklısın. Hatalıyım.

Kendimi tanıyamamaktan, hislerimi anlayamamaktan dolayı da hatalıyım.

Sana içim rahat bir biçimde bişeyleri söyleyemediğim için hatalıyım. 

Şimdi tüm bunların üzerine, böyle bir dua etmişken, yine beklenmedik bişey oldu. 

Asla bekleyemeyeceğim. 

Bu sana çıkan yolları göstermek için miydi?

Yoksa senin yanlış yol olduğunu göstermek için miydi?

Bunun ayrımını bile yapamıyorum. 

Niçin kararlı bir biçimde o veya bu yoldan yürüyemiyorum?

Yürümem gereken yolu göster.

Bana yardım et Allahım.

Ruhsal şeyler, fiziksel noktalarda nasıl hissediliyor Allahım?

Huzurluyken tam sol tarafımda kalbime denk gelen yerlerde bi yerlerde ılık bi rüzgar hissi nasıl olabilir? Sanki tüm ışıklar yanmış gibi bi aydınlık hissi, sanki genişlemiş genişlemiş de kocaman bi yerde öylece keyifle kuruluyor hissi... ?

Eğer daha iç organlarından dahi haberi  olmayan ilkel bi insan olsaydım, sevginin ileride kalp diye tarif edeceğimiz bu sol yanımda bi yerlerde oldugunu anlayabilirdim.

Ve nefretin ve sıkıntının da kaynı yeri sıkıştırıp daralttığını, kararttığını, kötü bi duman yaydığını o dumanın boğazıma kadar geldiğini söyleyebilirdim.

 Sevgiye odaklanmak, -ama her koşulda-

Hafife alınmayacak kadar zor.
Ama sakinleştirici ve çözümleyici.

 Eğer birini anlayamıyorsan, sadece sev

Ama bu durumlar için insanları birleştirecek bir şey de yaratılmış, sevgi. 

İki insanın aynı şeyi görmesinin mümkün olmadığını anlamak, biraz büyülenmiş, biraz karamsar, biraz yalnız hissettiriyor

Bilemiyorum 

Günün sonunda öğreneceğim

Şükretmeyi

Bi kek çırptım durduk yere. Yanına bi kısır bir de yogurtlu makarna. Dolapta geçen gelen misafirin getirdiği meyve suyu. Ben durduk yere almam, getirmişlerdi. Ksıırları koyarken tabaklara, canım sıkıldı, agladım. Yok oturmadım devam ettim doldurdum tabakları. Sofra kurdum ahım şahım. Misafir falan gelmeden. Kendimize.

"Yaşamı yüceltmek gerekir."
Yaşama kıymet vermek gerekir. Verdik.
Sofrada da her şeyi konuştuktan sonra, kalın ses tonuyla sakince masaya elini dayayıp "yaşamı yüceltmeliyiz" dedi.
gözlerim hafif ıslak.

yaşamı yüceltirken yanlışlıkla agladığım için güldüm. Bunu da becerememiş olmak istemezdim. Hahhaha

 "Seni nasıl bırakabilirim hikayemiz nisanın dönüşünden de güzel 

Gardenya çiçeğinin karanlık İspanyol saçların arasında bulunmasından da güzel 

Tek sevgim ağlama gözyaşların vicdanımı kazıyor

Bu dünyada tek gözlerine ve üzüntülerine sahibim"