Kötü bi gün.

Birazcık ağladım.

İşten erken çıkıp yürüdüm şöyle.

Neden önemli?

Neden bazen önemli?

Bazen değil?

Yaşamayı beceremiyorum.

Keşke.

Keşke, biliyorsunuz işte.

Neden benim dışımdaki insanlar önemli. 

Patronumun benim hakkımdaki düşünceleri?

Arkadaşımın nişanı

Neden kendimi en çok önemseyemiyorum? 

Neden hep başkasına zorlanmış olmalısınız diyorum? 

Neden yorulmuşsunuzdur, evet diyorum.

Neden en iyi projeyi yapayım diye uğraşıyorum?

Arkadaşımı rahatlatayım diye uğraşıyorum. 

Ben de 

Ben de yoruldum.

Neden kimse bana …?

Neden yalnızca ben olduğum için, çabalamadan …? 

Otobüste bi kadına kart bastım 

Yanımdaki yaşlı amca basacaktı, çıkaramadığı için.

Kadın, işiniz rast gelsin, dedi.

İşim rast gelmiyor.

Kafam hep dolu, asla mutlu olamıyorum.

Diyorum ki, 

Allahım güzel bişey olsun 

Güzel bişey olsun, 

Çok şaşırayım, 

Ben de mutlu olayım.

Allahım güzel bişey olsun benim dışımda, ben de çabalamadan mutlu olayım,

Yalnızca romantikli şeyler değil.

Arkadaşlarım sürekli aşk acısı çektiğimi düşünüyor, öyle de basit biriyim işte.

Aşk acısı?

Güzel bişeyler olsun, 

Ne mi oluyor? 

Çok emek verdiğim projenin üzerine hiç bişey yapmamışım gibi üstten konuşuluyor.

Şimdi de işi çok önemsiyorsun, oldu. 

Hatalıyım. 

Seyahate yetişmek için koşturup duruyorum. Beklediğim istediğim şeyler olmuyor. 

Aa sen de yurt dışına seyahate çıkacaksın, lükse bak hala da mutsuzsun. 

Sonra..

Sonra..

Kadın, işin rast gelsin, dedi diye gözlerim doluyor.

Patronuma karşı kendimi savunamazken gözlerim doluyor. 

Arkadaşlarım bunu okuyunca kalpler kırılır mı diye gözlerim doluyor. 

Biliyorum çünkü, gerçekten önemsediklerini.

Böyle duygusal yaşamak istemiyorum.

Böyle duygulu şeyler yazınca da arkadaşlarım “naber?” yazıyor, “durgun gibisin.”

Ya da “sen eskiden böyle değildin, mutluydun.”

Yoo, çok iyiyim.

Hep iyiyim.