Günlük akışta, bazen Biraz sesli gülersem ardından hemen durup dua ediyorum, 2 sn farkla.
O da gülsün, içi ferahlasın diye.
Kitleniyorum söyleyemiyorum bişey ama
Gün içinde kaç kez Allah'a söylüyorum bilmiyorum.
Dayanamıyorum biraz olsun buruk olmana.
Keşke pamuklara sarar gibi teselliler verme yeteneğim olsaydı, keşke biraz huzuru alıp gönlünün ortasına bi bahçe koyabilseydim.
Hiç yapamıyorum hiç
Kalbimin en içinde hissediyorum hissettiklerini
Bende bilmiyorum ki nasıl çıkılır ordan
Çokça girerim başka yollardan çıkamam ben de.
Yokmuş gibi davranıp hayata dönebilir miyiz.

Hiç deme
Onu deme. 

Dolmasın gözlerin.