Sanki
Bu gürültünün içinde kaybolmuş gibiyim
Konuşulanları onaylayarak geçiyor çoğu zaman
Arada bir ismim geçince nerede kiminle olduğumu kontrol ediyorum
refleks

Günün bitmesi, ya da başlaması çok birşey değiştirmiyor

pek çok prosedürler arasında iken içtenliği kaybetmekten korkuyorum.
Bu bir yıkım.

Kafam yeterince boş hikâyelerle dolu
Sürekli konuşmak içinde bir sis oluşturuyor
Bunu görmüyor musun?

Bir kelime bütün düşünceleri yıkabiliyor.

Çoğu zaman
Bi ceviz gibi kabuğa çekilmek kolay geliyor.
Bu çözüm değil.
Ama bir çözüm oluşturacak problem de yok.

Sadece oturup koltukları seyretmek
Ve sonra başka birine oturup duvarı seyretmek...

Uykun varken direnmek anlamsız.

Bazen tepki vermek zorunda olmak da yoruyor