Küçücükken bağırışmalı, gürültülü çok kavgalar gördüm. Çok yakınlarla, sevdiklerimle. Ben kenardaydım. 

Sesin yükselmesine dayanamam. Ruhum kararır, taş gibi olurum.

Gergin ortamlar korkutur, gülerim ve dalgaya vururum.

Öyle yapsak ya, gülsek, sallamasak..

Çok da zamanımız yok zaten. 

Bilmem ki öyle de halı altına süpürmek mi olur, herşeyi yaşamak belki de daha iyidir, belki de dışarıda bu kadar savunmasız hissetmemin sebebi budur, 

belki de dürüstlük dediğin bu değildir. Kızgınlığı, kırgınlığı hep saklamak...

Ne bileyim.