Öyle bi anı.

sensorlu lambalar var apartmanda.her sabah evden çıkarken ayakkabilarima yoneliyorum, yanmiyor. hareket ediyorum yanmiyor. el kaldırıyorum. Yok.ayakkabilari göremiyorum. karanlıktan rahatsız oluyorum.okadar sinirleniyordum ki. bir değil iki degil. her gün aynı sey. sabah sabah uykulu gözlerle kapının önünde şekilden şekile giriyorum. ayni seyi akşam eve döndüğümde anahtarı kapıya takma asamasinda da. normalin ustunde sinir kat sayımi artırıyordu. buna da kızıyordum. ufacık bisey için ne bu gerginlik..
istisnasız hergun Olan birşey...

sonra bi gün lambalar bozuldu. karanlıkta hareket etmekten hiç hoşlanmam. kızdim. biran önce duzelmeliydi. sonra ikinci gün. aynı..
2 hafta geçti aynı. ilgilenen yok. ben ilgilenmek istedim engellediler. elimde fenerle anahtar çıkarıp ayakkabı giymeye başladım. biraz kabullendim gibi ama sinirliyim.
sonra 1ay oldu. 2ay.
karanlığa okadar alistimki. bazen fenersiz inip çıkıyorum. sonra 3-4ay....
4ayin sonuydu herhalde.
ışık problemi halledildi.
bu süreçte karanlıkta sinirlendiğimi unutmusummm. ilk gün ayakkabıları giydikten sonra merdivene doğru gittiğimde ışık yanınca. bi garip oldum. yine geç yanıyo ama ben çıldırircasina sinirlenemdim. yani etkilenmedim doğrusu.

bu hikaye bana o gün garip geldi.
tam karanlık bi süreç, bazı şeyler için kökten çözüm