Kelimeler… İnsanın kafasında dolanan kelimeler…bazen çok güzel anlama bürünen, bazen bir naneye yaramayan, çoğu zaman senaryolar kurmaya yardımcı olan kelimeler…

Bu aralar biri meşgul etti kafamı. Bir naneye yaramayan gruba mı giriyor desem, yoksa senaryo mu kurduruyor bana bilemedim ama biri sağlam meşgul etti kafamı… ‘VEFASIZ’

CAN’larımdan biri karıncaya kadar aralamış  güzel yüreğinin perdelerini, öbürü yıldızları mesken edinmiş meydan okurcasına, tüm samimiyetiyle..

Koşamamak canını acıtmış bi tanesinin, aklı hiç uğranmayan parka takılmış, Mecnun’un çölüne, Ferhat’ın dağına üzüldüğü gibi bu defa da boş sallanan ahşaplar için girmiş yasa..

Yine ışınlanmayı istemiş can yarılarımdan biri, onu da kendi için değil ha.. Bizler yanına gidebilelim diye..

Bana düşen mi ne? Bana düşennn.. Aslında bi naneye yaramıyo gibi gözüken ama benim içimde koca bir dev olan o kelime.. ‘VEFASIZ’

Can yarılarım tüm bunları dökerken mısralara, Özlerken ‘biz’i, üzülürken bida yaşanamayacak anılara

Benim kulaklarım kuru kalabalığın gürültüsünde, gözlerim bir başka heveslerin peşinde, aklım kavak yellerinde kalıvermiş.

Kolonimi bırakmışım bi kenara, kendi telaşıma düşmüşüm, başka meltemlere kapılmışım da onun sarhoşluğuyla görmezden gelmişim canları…

Neyse ki farkına varabildim bu halin

Neyse ki yazdım da rahatladım.

Yoksa bu kelime beni benden alacaktı…

Ders 1800: Vefasız olma!!!