“O zamanlar biraz güzel miydi acaba?

Şuanki bu görünüşten farklı mıydı acaba?

Bomboş hisseden kalbimdeki ufak hatıraların içinde, 

Çiçekler var.

Yavaş yavaş iyileşebileceğim elbet

Tekrar bir kere daha gülebileceğim elbet

Zaman geçtikçe bir gün, o gün o vakitte

Çiçekler açıyor.

Çoktan solmuş kalbim de çiçek açacak değil mi?

Hiçbir şey olmamış gibi.

Ne kadar koşarsam koşayım yerimde sayıyorum gibi geliyor. 

Yorulup umudumu yitirip başımı eğdiğimde,

Buradasın demek, hatırlıyorum.

Gerçekten bir çok çiçek açtı demek.

Gözyaşlarım akıyor 

Tekrar çiçek açabilir mi acaba? 

O zamanlarki ben gibi.”

Ağlama,

Gül.

 Gece 3 e doğru kendi kendime düşünüyorum

Sanki az evvel hıçkıra hıçkıra ağlamamış gibi dingin
Ellerim yüzümde kalmış,
Diyorum ki
Başa dönsek, ve bu hisleri biliyo olsam
ona karşı bu yüreğimdeki sevgi ve göğsümün üstüne oturmuş bi kaya gibi ağır sorumluluk.yetememe, olamama
İster miydim yine onu
Düşünüyorum..
Sonra pıt Pıt bi ayak sesi,
Gözlerimde kalan damlaları siliyorum hemen
Sen niye uyandın annecim?
Gözlük arıyor,
ışığı kapatıp kucağıma alıp yatağa gidiyoruz beraber
canım oğlum deyip öpüyorum,
Sonra
Uyku sersemi öpüyor yanağımdan
Bunu hiç yapmaz, hatta ben istesem de yapmaz.
Şimdi gece gece durduk yere ne gerek vardı be oğlum, diyemiyorum
O uyuyo ben ağlamaya devam ediyorum
-isterdim.