Beni böyle yollarda yürüten,
Anlamsız yerlerde öylesine etrafı seyrettiren,
Durup dururken göz yaşlarımın akmasına neden olan,
Sevdiklerimin gözümün içine bakmasına yol açan, beni güçlendirmek için umutlu cümleler aratan
Duygular.
Seni hiç mi etkilemedi?
Bu duygulara yalnızca ben sahip olduğum için olabilir.
Kafamda dönüp duran o soruyu kalabalık bir ortamda yine sordum.
“Birini sevmek elimizde midir?”
Birisi çok keskin:
“Tabi ki” dedi.
“Birini sevmemek için bir sürü neden bulabilirsin ki istersen.”dedi.
Öyle değil.
Nedenleri sıralasan da.
Kendini ikna etmeye çalışsan da.
“Yıpranırdım muhtemelen” desen de.
Kalbin ağırlaşır ve ağrımaya devam eder.
Şimdi de yıpranıyorum.
Keşke geçmişe dönebilsem.
Geçenlerde bahsettiğim arkadaşım ayrıldığını söyledi, bitti dedi.
Desteğini hissetmiyorum tepkisine; daha ne yapabilirim ki?diyen çocukla bitmiş.
Nası hissediyorsun, dediğimizde; kötü değil öyle içim dedi. Rahatlamış gibi ya da soğumuş gibi, bilmiyorum.
O son cümleyi etmeyecekti, dedi. Galiba kırıcı konuşmuş.
Tabi içsel durumunu bilemeyiz, kaç ay karşılıklı emek verilmiş falan ama, bayaa da soğuk duruyordu. O kaybetti, dedi.
Birini sevmek, böyle bişey mi?
Ben başaramazdım
Ben başaramadım.
Böyle düşünmeyi.
Birini sevmek, onun sana söylediği sözlerle mi ilgili?
Kırıcı olursa sevmeyip, -yalandan dahi olsa- tatlı tatlı konuşursa sever misin?
Halbuki sevmek, benim hissettiklerimle ilgili değil mi?
Birini kalbine alınca, o ne yaparsa yapsın artık iş bitmiş değil midir?
Elimizde midir?
Neden bunları düşünüyorum?
Yine
Yine
Yine.
Neden yalnız olduğumu düşünüyorum?
Neden
Yalnızım.
