Yine yok olmayı

Hiç var olmamış olmayı dilediğim bir an.

Gözyaşlarım akıyor

28 yaşında.. Çok güzel gülüyo,en samimisinden,en doğalından. Bişeyleri yaşadı,kimisi yarim kaldı.Güldü,ağladı,özledi,sevdi,belki nefret etti.Ama akıllarda hep güzel bir genç kız artık.Çünkü 28 yaşında ve artık hiç büyüyemeyecek.Tek gerçek 'İnnâ lillâhi ve innâ ileyhi râciun'

 

Yüreğim orta yerinden ayrılıyor gibi oluyor
Sen üzülme

 Uyuyamadım.

 “Kuralları değil, kendi sesini dinle” dedi.

“Kalbinin içinin sesini.”

Kalbimi duyamıyorum.

Duyarsam da duyacaklarımdan korkuyorum.

 Malını mülkünü kaybetmek, işini kaybetmek hep bu dünyanın cezaları gibi geliyor. Değil 

Bi de kamera arkasında olanlar var, ruhunu kaybetmek var, inceliğini, iyi niyetini, hüsnü zan'ı guveni, huzuru kaybetmek var. 

 Bütün konuşmaları derin bi acıyı haykırıyordu, ama öylesine bir zamanda öylesine bir cümlenin içinde 'O öldü' dedi. Belki de farkedilmedi. Ama öylesine ağır koca bir yük kaldı masada, gürültüler arasında 

Bazı şeyler çözümsüz.

Bu cümle buraya daha önce yazılmış mıydı?

Bi şekilde tanıdık geliyor.

Böyle günlerde, bi mucizenin gerçekleşip;

Dünyanın aydınlık, mutlu  ve umut verici görünmesini sağlamak güzel olurdu.

En azından bi süreliğine öyle olsun isterdim, şimdi senin için.

Dramatik bi seyler açıp seyretsen..

Üzüntülü bi müzik dinlesen..

Sonra biraz gözyaşı döksen.

Ne söylüyorum, 

Bunlar daha kötü hissettirir değil mi?

Hem böyle zamanlarda gözyaşı için mutsuz bi filme de gerek yok, biliyorum.

Sahip olduğun iyi şeylerden bahsetsem..

Bi açıdan şükürsüzlükle mi itham etmiş olurum?

Bu düşünce de seni daha kötü hissettirir.

Biliyorum.

Böyle zamanlarda;

Herkes yabancı,

Her şey anlamsız,

ve 

Her cümle gereksiz.

Sanırım bunu değiştirmeyi ne kadar istesem de çarem yok...

Yalnızca çabucak gerçekten gülümsemeni isterdim.

Katıksızca.

-Tek başına mıydın? 

dedi.

-Daha bir zor olmuştur.

Tek başımaydım.