Anlamadılar

"bu gece biraz konuşmak istiyorum... karanlıkla, yalnızlıkla, yanan fersiz mumumla ... ama asla seninle değil, seninle değil... yorgunum bir dağ yükü var omuzlarımda, hem üşüyorum, düşüyorum, deşiyorum tüm yaralarımı beni anla ...

derin bir hülyaya daldım daldığım , sandığım belki de yanıldığımdı .. beni anla ... anlaşılamayacak haldeyim zira...

Gerçekten ne için yaşıyorum?

korkuyorum

-Ee Nası gidiyo iş güç
-Ayrıldım işten ya
-Düşünüyo musun başlamayı
-Pek düşünmüyorum bakmıyorum ya
-Ha KPSS mi hazırlanacaksın
-Yok bizde çok zor atanmak ya
-Evlenmeyi düşünüyo musun o zaman ufukta bişeyler mi var
-Yoo onu da düşünmüyorum
Öyle dümdüz yaşıyorum.

‘
-Hayalin ne?
-Hayalim yok olmak
-Yok olduğunda herşey düzelecek mi
-O zaman hiç bişeyi çözmek zorunda kalmayacağım.’

Öyle ama rüzgar azıcık daha şiddetli eserse yıkılacağım sanki.

Azıcık daha... 

İnsanlar şımarmaya öyle alışmış ki, hep sen kendinden birşeyler vereceksin, hep iyilik yapacaksın, hep onların menfaatine yaşayacaksın.. Doyumsuz insanoğlu

‘İlerleyemeyen bir benmişim gibi’

Çok da tercih hakkımız yok zaten, önümüze geleni yaşayacağız.
Yaşayacağız, sonra da göçüp gideceğiz.
Kısa, kısacık...

"güzel yaşayan insanların iyi olması kolaydır"

Böyle bir yuva