Üzerimde birkaç şey vardı yapmam gereken.
Yapmadım.
Yapmadım.

Yığıldı da yığıldı.
Kolumu kaldıramıyorum takatim yok.
İçimdeki teyze 85 ine bastı, kaporta 25lik

8 yıl oldu.

8 yıldır bir şeyler yapıp birilerine beğendirmeye çalışıyorum.

Tekrar tekrar.
Tekrar tekrar.
Tekrar.
Tekrar.
Tekrar.
.
.

Beğendiremiyorum
8 yıldır

bu sandalyeye yapışmış değilim gerçekte.

dilime mühür vurulmuş da değil.

ellerim masanın üstünde kelepçeliymiş gibi davransam da

doğru değil.

Herşeyi yutmak, devam etmek...

ya da etmemek.

sadece sandalyede değil. herşeyde, her yerde, 

herkesle...

bunların benim elimde olduğunu düşündüğümde,

ve değiştiremediğimde.

kıvrandığımda...

ama olmadığında,

geçmişin izlerini silmeye çalıştığımda...

beceremediğimde..

bana kazınmış olduğunu düşünüp

kendimle girdiğim kavgada bizi kimse ayıramıyor.

ben,

kendimle gittikçe dibe batıyoruz..

'' dünyanın faidesi pek azdır, ahiret ise sakınanlar için elbet daha hayırlıdır. Siz hurma çekirdeğinin ince ipliği kadar bile haksızlığa uğtatılmayacaksınız''

geç kalmış hissediyorum
bu geç kalmışlık hissinden kurtulamıyorum

ölümü düşündüğüm anda
her şey ama her şey
önemini yitiriyor..

Annem şöyle dedi:
Çalışınca başına taç mı takacaklar?
Git gez
Hayatını yaşa
Çok da önemli değil

Konuşmaya başlarsam ağlayacaktım.
Konuşmadım.

Gülümsememi isteyen insanlara rağmen böyleyim
Onlar hatırına gülümsemek isterdim

‘Derdi nedir
Kendi hayali,derdi filan yok.’

Sanırım benim hakkımda böyle düşünen insanlar var.
Sahiden böyle miyim?

Boşversene, tüm insanlar bir miktar bencil.

İki kişi yüzüme baktı
Konuşmam gerektiğini hissettim
Sohbet etmeye gitmiştik neticede..
Söyleyecek söz bulamadım
Hep aynı şeyleri anlatmaktan sıkıldım
Gene uzun zamandır bahsettiğim artık ezberlediğim cümleleri sıraladım

Bugün kalabalık bir masada otururken sonradan bir kız geldi.
Cana yakındı, pozitif enerji yayıyordu.
Tanımadığı bir çok kişiyle hasbihal etti.
Gülümsüyordu çokça,
Belki de sıkıntıları vardır içerde bilinmez.
Ama
Aynı yaşlarda olduğum o kıza özendim.
Bizim enerjimiz bitmiş gibi..
Yaşama sevincimiz yok olmuş.

Yorum yapamıyorum

Burada ne yapıyorum?

kendine iyi geleni yudumlayıp geri kalanını tükürmezsen günün sonunda kusarsın.

Olmadan dalından koparılmış bir meyve gibiyim,

Lezzetine varamadan

 yerde çürümeye mahkum. 

‘Güzel vakit mi geçiriyor?
Yoksa dayanıyor mu?’

Kaderimizde
Başka başka şehirlerden kilometreler aşarak
15 Aralık 2018 de
Eskişehir İsmet İnönü’de
Tadım’da saat 23.15’te
Bir masanın etrafında
Bir yudum çay yudumlayıp
Sohbet etmek varmış..
O an orada olmamız gerekiyormuş.
Hayat garip

kendimi bulamadım

Gençlik..
Ah gençlik, durmuyor yerinde ..
Akan bir su kadar soğuk,
Solan bir çiçek kadar kederli..
Gençliğimiz geçip gidiyor.

"çünkü ondan kalan yegane hatıra budur;
  geri kalan her şey uçup gitti."

  şu iki satırı okudugum andan beri
  içimde garip bi hüzün..

Kendime sordum
Ben de insanları mutsuz ediyor muyum?
Sözlerimle canlarını acıtıyor muyum?

Yarın arkadaşlarımla buluşup
Gene herşey harikaymış gibi güleceğim

İnsanlar karı nasıl olağan karşılıyor şaşıyorum

Bir çok şeyi söyleyemedim.

İlk kar :)

Geçen yıl
Yine bu zamanlar
Soğuk hava yüzüme vururken
Ellerim buz kesmişken
Kimse adımını dışarı atamazken
Bu köprüde yarım saat öylece durmuştum
O zaman yeniden yürüyemem gibi hissediyordum
Adım atamam gibi
Sonra yürüdüm
Sonra bugüne geldim
Şimdi bakıyorum
Galiba aynı yerdeyim.

Bazen de olmaz
Bazen değil
Sıklıkla olmaz
Sonra gene olmaz
Gene olmaz
Gene olmaz
Gene olmaz
Bu yüz kez olmayıp sonra Harika şeylere ulaşılan bir başarı öyküsü değil
Yani
Sonra gene olmaz.
Belki çevrendeki 100 kişinin 98inden daha fazla emek vermişsindir
Daha fazla yıpranmışsındır
Daha fazla düşünmüşsündür
Çok daha fazla düşünmüşsündür
Ama sonra gene olmaz
Ve seni anlamazlar
Verdiğin çabanın basit olduğunu
Daha yolun başında olduğunu söylerler
Belki de sana göre yolun sonundasındır, anlamazlar
Üstüne üstlük senden sürekli bişeyler beklerler
Hep yapıcı olmanı, sözlerini kaldırmanı, onlar için koşturup durmanı beklerler
Senin kendine ait bir hayatın yokmuşçasına..
Seni kısmen anlayan bi kaç insanı da daha fazla üzmek istemezsin
Artık susarsın
Hiç bişey beklemeden
Hiç bişey hayal etmeden
Hayal edip bi türlü olmaması kırıcı

İlk kar ne zaman yağacak acaba?

İki gün önceki sözler hislerime harfiyen tercüman.

Bu hayatta hiç bir şeyi beceremeyecekmişim gibi.

Olan birkaç  varsa, sanki ben kafamı ellerimin arasına almış korku dolu bakınırken tesadüfen olmuş gibi.
Korku dolu anlar bütün hayatımı ele geçirmiş gibi.
Çok tedirginim.
Adımlarım titremekten doğru yerde konumlanamıyor.
Şu hayatı şöyle kıyıdan yaşayıp kaybolmayı çıkış olarak  görüyorum 
Bazen kıyıda beni gördüklerini hissettiğimde
Beynimden dökülen kaynar suları tarif edemiyorum

Bi insanın bu hayatta
Gençlik yıllarında 30 tane arkadaşı oluyorsa mesela
Çok şükür ki bunlar sizler oldunuz
Çok şükür şu hayatta koloni ile tanıştırdı Allah
Kaç kişinin başına gelir ki?
Gerçekten
Konuşabildiği, susabildiği, anlaşabildiği insanlarla kesişmek

artık bu hayatta hiçbişeyi
beceremezmişim gibi geliyor
içim öyle huzursuz ki

Harfleri basmak icin bile yorgun hissediyorum
Benim Kendi hayatım var mı?
Yoksa başkalarının dünyasında figüran mıyım?
Yoruldum
Kendi düzenimi kuramadığım için
Kendi düzenini kurmuşların çevresinde
Onların işlerini gördüğüm için
Yoruldum
Kendimi ifade edemediğim için
Koşup koşup
Sonra başa döndüğüm için
Gözyaşı dökmek için bile yorgun hissediyorum