Bıktım

Ya da beceriksizin tekiyim

Memnuyetsizliğe yemin mi etmiş insanlar.

Birilerine birşeyleri beğendirmeye çalışmaktan yoruldum.

"sorsan dağ gibiyim
 ama ayagima taş değse oturur ağlarım.."

Dün bir arkadaşım bir an durdu ve içtenlikle
‘Keşke saksı olsaydım.’ dedi
O da bir mimar

kendi hayatına  dokunan ufak bir müdahalede bangır bangır bağıran,
başkalarına dokunurken kendini sonuna kadar haklı gören garip kişiler...
acayip bir sürü insan var.
bende acayibim.

çıkarları peşinde koştururken insanların, başka insanları ezmesine deli oluyorum.

keşke bir küreğim olsa,
hepsinin ağzının ortasına vursam.

yeni insan tanımak istemiyorum.
iyi niyetim bitmek üzere.

Bizim yerimize herşeyi düşünen var.
rızkımızı, kaderimizi, hayatımızın her zerrresini.

bir pamuk yumağının içine bırakır gibi kendimizi.

salıverelim hayatı 
gideceği yere gitsin

sabah kalkar kalkmaz zıplayıp yatağını düzelten insandan korkarım.

bir gün,

bizim içinde bir çukur kazılacak.

çok uzak bir gün değil.

sadece

bunu düşününce,

ama tüm hücrelerinle...

diğer herşey anlamsızlaşıyor.

az önce çok sevdiğim biri
hayallerini bana anlatmaktan
hoşlanmadığını söyledi

söyleyebilecek hiç bişeyim yok

Bir bir belirip kafanı meşgul eden tüm düşüncelerden kurtulmanı isterim

Bu dünya böyle
Sadece görmezden gelmeye çalış

Neşelen!

Güçlen!

Belediye'de görünüşünü  beğenmediği  birine o olsa olsa temizlik işleri  müdürü  olur dedi.
Tiksindim

konforlu mekanlar her zaman huzurlu değildir.

huzurlu mekanlar her zaman konforludur.

insan ol, etrafındakilere huzur ver patron!.

ıslanan çorabını değiştirmeyen insan herşeye katlanabilir gibi geliyor.

herşeyden sonra
böyle olmak
ağırıma gidiyor

bi yol tutturamıyorum 

güzel bi yol

Duru bir zihin istiyorum

Yaşadığımız dünyadaki beşeri kuralları kim koymuş ve neden onlara birer makine gibi uymak zorundayız?
Her birimizin aklı olması gerekeni uygulama noktasında yetersiz mi?
Olması gereken ne?
Neden işimiz yokken mesai saati dolmadığı için o dört duvar arasından çıkamıyoruz?
Bi dizi sahnesinde insanları önemsemeyen bi karakter metro istasyonunda birini ararken onun adıyla etrafta bağırıyordu. Bunu bi ormanda ya da açık alanda yapsa sorun olmazken neden herhangi bi mekanda yaptığımızda insanların garip bakışlarına hedef olup deli konumuna düşeriz?
 Delilik insanların koyduğu anlamsız kurallara uymamak mıdır?
 Ormanda çevremizdekiler insanlarken metroda ya da herhangi bi resmi binada da etrafımızdakiler yine insanlarken neden mekanların bize koyduğu sınırlar vardır?
Ya da neden insanlar diğer insanlarla benzer şekilde giyinmek zorundadır?
Neden köyde şalvarla dolaşmak abes değilken şehir merkezinde abestir?
Diğer insanlar öyle giyinmediği için mi?
Diğer insanların öyle giyinmesi senin de öyle giyinmek zorunda olduğunu mu gösterir?
Ya da kim diğer insanlara pantolon giy dedi?
Bu dünyada ilk kural: İçinden geldiği gibi davranmamak kuralı.belki  de böyle olması gerek bilmiyorum.

kalabalık bi sokakta
herkes yürürken ben durmuşum gibi
zaman bi nehir olmus da akip giderken
ben bi çali dibinde takili kalmisim gibi
nehire karışamadan akışını uzaktan izliyo gibi
kimse beni farketmiyor gibi
ben bile beni unutmusum gibi

Ve bazen de
Seni yerinden hoplatacak
Ani mutluluklar olur
Şükür

ben böyleyim işte
ne zaman ağzımı açsam
hüzün dökülüyor

Çok da bilinçli biçimde olmasa da
Bugün
Yeğenim Zeynep
1 yıl 26 günlük ömründe
Teyzesi olan beni
İlk defa öptü
:)

Mutlu olalım
Herşeyi unutup

-   .....................
-   Bilmiyorum
-   ....................
-   Bilmiyorum
-   ...................
-   Bilmiyorum

-   Neden burdayım onu da bilmiyorum.