biz varana kadar hava çoktan kararmıştı
kısa bi yoculuk değildi ki bu uzundu çok uzun
iner inmez bembeyaz karlar karşıladı bizi
hiç değişmemiş bu soğuk bu sert rüzgar
kalbimi bir cılız heyecan kaplamaya başladı bile
yıllar sonra işte işte şimdi tam da buradayım
burada tam burada
geçmişim geleceğim çocukluğum gençliğim
ben geldim
kaçsam da saklansam da unutmaya çalışsam da
bana kucak açmayacak mısınız
özledim çok özledim hep özledim
dur dur dur şimdi değil
elbet akacaksınız yaşlarım
elbet ağlayacağım bunca yıla yaşanan herşeye
ama şimdi değil,şimdi değil
ah bu hava
bu havayı solumayalı çokça zaman geçti
en son ne zaman yürüdüm bu dar uzun yolda
bahçe duvarını saran sarmaşık sende yaşlanmışsın
bu eski tulumba hala çalışıyor mu acaba
sabah erken okula giderken bir iki çekip suyunla ayakkabılarımızı yıkardık
paslanmışsın
ama zaman sana işlememiş güzel bahçem
ayva ağaçlarım ,koca yapraklı çınarımız, pembe güllerimiz
içine toprak doldurup çiçek dikilmiş yağ tenekeleri
hala aynı yerdesiniz
ah bu merdivenler bu kahverengi kapı
ah bu hasret

buraya adım attığım andan itibaren
zaman geriye işlemeye başladı bile
biraz yavaş biraz yavaş lütfen
içeriye girip sobayı yakalım bi çay koyalım biraz ısınalım
çok şey var daha
hatırlamak istediğim çok şey

Çok rüzgarlı bi hava sanki.

Öyle bir rüzgar esiyorki herkes hafif ama hızlı uçuyor bi taraflara.

Savruluyoruz.

Bazen birbirimize değiyoruz savrulurken.

Selamlaşıyoruz kimiyle.

kimiyle kızışıyoruz.

Halbuki sadece ufacık bi an bunların hepsi.

Selamlaşıp el sıkışıp gülümsemek varken. Bazen çok çirkinleşiyoruz.

Geçici olduğunu unutarak. Anlık hareket ediyoruz bazen.

Savrulurken etrafa çiçekler savurmak varken, mis kokulu.

Bazen çamura buluyoruz kendimizi, başkalarıını...

Öyle önemli ki bi an ne yaptığımız.

Öyle önemli ki tam şuan..

İçinde bulunduğumuz an.

Rüzgar bazen çok sert esebilir.

Bazen kasırga olabilir.

Ama mutlaka

bazen de ılık olacaktır. Ve hafifçe gülümsetecektir.

Ne olursa olsun sen çiçeklerinle savrulurken,
 rüzgara mis kokular bırakmaya devam et.

Dikenler eline batsa da..

Kendin ol..insan ol.

Hayat rüzgarlı 1 gün. 

‘Bağ, birinin kalbine kök salmaktır.’

İlk kar :)

Tereddüt.



Pişmanlığa dönmemesini isterim.

Hiç tahmin etmezdim
Böyle devam edeceğini..
Bi keresinde şöyle demişti,
‘Sen hayal kurmazsın ki!’
Doğru.
Kurmazdım hayal
Ya da düşünmezdim sonrasını
Mutluydum da.

Ne oldu bana böyle
Düşünmekten bazen
Yaşadığımı anlayamıyorum.

İnanmak...
Çokça yaptığım bi hata.

Her kelimeye, her söze...
Bunun için kendime kızmalıyım.

-bakım onarım-

Şimdi yalnızca yalnız olduğumda.

Yerimde olsaydın :

..
Yerimde değilsin.

"Gökyüzü bazen ciğerime doluyor"

"Sana bir çaresizlikten bahsediyorum.
Kalpten kalbe giden öyle fazla yol yok"

"....
 çirkin de kederliymiş.."

Kulaklarıyla duyunca insan,
Silmesi zor oluyormuş...

Beynimi kemiren düşünceler....
Yiyor,
Bitiriyor...

Çok garip.
Oysa düşündükçe midemi bulandırıyor...

Aynı dili konuşabildiğim  insanlarla biraraya gelmek çok güzel

Bugün o teyze durup durup
Çok güzel ya, diyordu
 Yorulduk deyince,
Yorulduk ama çok güzel ya. diye üsteliyordu.
Güldüm. Hoşuma gitti.
Hiç birşeyle boşu boşuna karşılaşmaz insan.

Belki de bazen güzel şeylerin üstünden durup durup geçmek lazım.
Geçtikçe kıymetini bilmek lazım.

Çok güzel ya, yorulduk ama cok güzeldi.
yoruluyoruz ama çok güzel ya.

Kafamdaki senariste de bi film çıkartmanın vakti geldi.

Bir gün derlerse ki,

Hadi uyan, sabah oldu.
Bu rüyada hatırlamak istemediğim çok şey olacak.

Bi ince ip
Denge ipi
Üzerinde
Sağa sola
Yalpanarak
Gidiyorum
Çok yüksekteyim
Dengem gidiyor,
Geliyor.
Yavaşça konuşuyorum
Çene kemiklerim
Sanki
Gevşemiş.
Çok yormak
İstemiyorum
Kendimi.
Çok yorgunum.
Çok konuşmak
İstemiyorum.
Zaten
Cok.
Yorgunum.
İp sallanıyor.
Korkuyorum
Ben.
Çok yüksekteyim.
 İp sağlam mı
Korkuyorum ben
Çok yüksekteyim.
İp.
İp.
İpi düşünmüyorum,
Sallansın.
Rüya görmüyorum.
Gerçekten.
Ben çok yüksekteyim
Korkuyorum.
Korkuyorum.

''Elbette çalışıyorum,'' dedi Kumkurdu. ''Deliler gibi çalışıp kendimi yıpratıyorum. Neredeyse çalışmaktan canım çıkacak.''
''Ama hiçbir şey yapmıyorsun ki,'' dedi Zackarina.
''Aynen söylediğin gibi,'' dedi Kumkurdu. Hiçbir şey yapmıyorum. Benim işimin adı 'hiçbir şey' ve dünyanın en ağır işi.''

artık öyle yorgunum ki
yeni bi hata yapmamak için,
yaşamaktan vazgeçecek kadar

İki cümle.
İki cümle ile bitirmek istedim
Ya da istemedim.
Yapmama izin vermedin zaten.
Gözlerimden yaşlar akıyor.
Canını acıtacak cümleler kuramam ki sana
Aklımdan geçse,söylesem bile
İlk ben üzülürüm.

‘Dalga geçilmesindense, yalnız kalmayı tercih ederim.
Kimseyi sevmezsem yara almam.
İstediğim bir şey yoksa üzüntü duymam.’

‘Zaman değişse de bir şey değişmeyecekti.
Çünkü bir başka çağda yaşıyor olsak da
Yine bilmeyeceksin içimden geçeni.’

‘Eğer insan görülmek istemiyorsa
Bir şeylerin arkasına saklanır,
dedi Kumkurdu.
Bir çalının ya da bir kapının.
Ya da bir sürü gevezeliğin,lafın.’

zavallı
ben zavallı biriyim

Öyle mi dersin?
Artık kanatlarım kırıldı mı?
Yoksa hiç uçmadım,öyle olmasını mı hayal ettim?

Gökyüzü güzel olduğu için..

Kendimi onun bi parçası sandım.
Yalnıza ona hayran bakan kanatsız bi kelebekmişim.

Olsun

Gökyüzü
Belki bensiz daha da güzel